Όσα ακολουθούν είναι απόσπασμα από το βιβλίο της Ρόζας Ιμβριώτη με τίτλο Το κατηγορώ της Νεολαίας, το οποίο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Διογένης του Κώστα Κουλουφάκου τον Ιούλιο του 1972, μέσα στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Είχε προηγηθεί ο Μάης του 1968 στη Γαλλία, ενώ εξελισσόταν παγκόσμια αναταραχή με επίκεντρο τη νέα γενιά και τα προβλήματά της:
“… πολλά εκατομμύρια άτομα δεν αναπτύσσονται φυσιολογικά, γιατί δεν τρέφονται καλά. Και το επιβεβαιώνει ο Πρόεδρος Κέννεντυ σε ένα λόγο του: “Κάθε νύχτα πάνω από δέκα εκατομμύρια Αμερικανοί πέφτουν να κοιμηθούν χωρίς να έχουν φάει”. Το 1967 ο Πρόεδρος Τζόνσον τόνισε: “Εννέα εκατομμύρια Αμερικανοπαίδων ηλικίας κάτω των έξη ετών ανατρέφονται από γονείς που δεν είναι σε θέση να τα θρέψουν και να τα στεγάσουν ανθρώπινα (Le Monde, 21 Ιανουαρίου 1967). Αυτές οι αμφισβητήσεις για την κατάσταση, που αρχίζουν από τους χώρους των πανεπιστημίων και περνούν από τους εργαζόμενους ως τα γκέττο των μαύρων, ξεσκέπασαν το πρόσωπο του κατεστημένου κι όλοι πια ξέρουν το τραγικό προφίλ της πείνας του βορειοαμερικανικού λαού, την μάστιγα της πείνας και την εξαθλίωση στην χώρα της αφθονίας. Αυτή η πείνα και η εξαθλίωση ολοένα παίρνουν μεγάλη έκταση. …
Και η κρίση αυτή απλώνεται παντού, γιατί η Αμερική είναι πρότυπο για τα περισσότερα έθνη, είναι η εικόνα ενός ορισμένου κοινωνικού τύπου, της “κοινωνίας της κατανάλωσης” και της “καπιταλιστικής παραγωγής”, διαπιστώνει ο Στάνλεϋ Χόφμαν (Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ)”.
Προμηθεϊκές επισημάνσεις, εν μέσω εφησυχασμού άλλων, τουλάχιστον ως προς τις οικονομικές εξελίξεις, τον καιρό της δικτατορίας των συνταγματαρχών και στη χώρα μας, από μια σημαντική παιδαγωγό, ταυτόχρονα όμως και πολιτικό, την και φίλη Ρόζα Ιμβριώτη – ο Γιάννης και η Ρόζα Ιμβριώτη είχαν συντροφικές σχέσεις με τη θεία μου Βαλεντίνη Παντελόγλου και τον σύζυγό της κτηνίατρο και εκ των ηγετών του Αγροτικού Κόμματος Μιχάλη Στυλιανόπουλο, εξ ου και η δική μου γνωριμία μαζί τους.
Κώστας Π. Παντελόγλου
