Σε σημείωμά του, τον καιρό της παραμονής του στο Παρίσι, αναφερόμενος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στον Γρηγόρη Λαμπράκη, σημειώνει: “… ο Λαμπράκης ως πολιτικός παράγων ήτο ασήμαντος, δια να μην είπω ανύπαρκτος” (βλ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, Αρχείο Γεγονότα και Κείμενα, Η Καθημερινή Ίδρυμα Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής, 2005, Τόμος 5β, σελ. 655).
Παρακάτω στο ίδιο σημείωμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γράφει (βλ. όπ.π. σελ. 656): “(Ο Λαμπράκης) είχε οργανώσει μίαν συγκέντρωσιν των “Φίλων της Ειρήνης”, η οποία είχε λάβει χαρακτήρα κομμουνιστικόν. Κατά την διάρκειαν της ομιλίας του συνεκεντρώθησαν εις τον δρόμον εξτρεμιστικά στοιχεία της δεξιάς με πρόθεσιν να τον αποδοκιμάσουν. Φαίνεται ότι μεταξύ αυτών υπήρχον και μερικοί οργανωμένοι, που είχαν ως σκοπόν, όχι να δολοφονήσουν, αλλά να “στραπατσάρουν”, όπως έλεγαν, τον Λαμπράκην και να δημιουργήσουν σύγχυσιν μεταξύ των κομμουνιστών. Φαίνεται δε, επίσης, ότι ορισμένα αστυνομικά όργανα ηνέχθησαν τα σχέδια αυτά, πιστεύοντας ότι με τον τρόπον αυτόν εκπληρούν την αντικομμουνιστικήν αποστολήν των”.
Έτσι σημειώνει για “τον θάνατον του ατυχούς Λαμπράκη” ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όμως…
Όμως δεν φαίνεται να τον απασχόλησε πως ο “ασήμαντος”, ο “ανύπαρκτος”, ο “ατυχής” Λαμπράκης, έγινε το πρότυπο χιλιάδων και χιλιάδων νεαρών Ελλήνων και Ελληνίδων, και εφιάλτης του κοινωνικοπολιτικού συστήματος και των στηριγμάτων του μέσα και έξω από τη χώρα. Δεν φαίνεται να είχε διαβάσει τουλάχιστον τα πρακτικά του Συμβουλίου του Στέμματος, μα και της Βουλής των Ελλήνων.
Είχαν προηγηθεί η παρουσία χιλιάδων και χιλιάδων νεαρών Ελλήνων και Ελληνίδων στην κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη, και τα δικά τους συνθήματα “Ο Λαμπράκης ζει!”, “Κάθε νέος και Λαμπράκης!” – και τούτο διότι γνώριζαν τον Λαμπράκη ως αθλητή-πρωταθλητή, ως επιστήμονα-υφηγητή, ως συνεπή αγωνιστή της εθνικής αντίστασης, της δημοκρατίας και της ειρήνης.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όφειλε, έστω και στο Παρίσι μετά ευρισκόμενος, να θυμάται καλά ποιος ήταν ο ηττημένος τελικά πρωθυπουργός που με ένα κλοιό απαγορεύσεων, συλλήψεις κλπ. κλπ. αντέδρασε στην πραγματοποίηση της Α’ Μαραθώνειας Πορείας Ειρήνης, πρωταγωνιστής της οποίας, στις 21 Απριλίου 1963, είχε αναδειχθεί ο κατ’ αυτόν “ασήμαντος”, “ανύπαρκτος”, “ατυχής” Γρηγόρης Λαμπράκης.
Και να θυμάται επίσης καλά ποιος, με τη συνεχή δραστηριότητά του, έθετε επιτακτικά το ζήτημα της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων, αγωνιστών της εθνικής αντίστασης τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, από τις 29 Οκτωβρίου 1961 που είχε αναδειχθεί βουλευτής ως τις 22 Μαΐου 1963, που δέχτηκε τα θανάσιμα πλήγματα του παρακράτους με την ανοχή του επίσημου κράτους.
Κώστας Π. Παντελόγλου
