Κι ο Γόντικας το επανέλαβε, στο τέλος της ομιλίας του στις 19 Αυγούστου 2017 στα εγκαίνια του μνημείου-μουσείου του ΔΣΕ στο χωριό Θεοτόκος του Γράμμου.
Θαρρούν ο Γόντικας και οι συν αυτώ πως έχουν δικαίωμα να τα λέγουν αυτά; Από πού κι ως πού απέκτησαν αυτό το δικαίωμα;
Αυτοί είναι που σήκωσαν το βάρος των συνεπειών εντός Ελλάδος; Αυτοί είναι που έβαλαν πλάτη πολιτικά για την ανακούφιση των διωκόμενων, για την αναδιοργάνωση της ζωής του εργαζόμενου λαού και του λαϊκού κινήματος;
Αυτοί που το έκαναν αυτό δεν είπαν ποτέ τη φράση του τίτλου, δε θέλησαν καν να υπάρξει Γράμμος – συμβούλεψαν συμμετοχή στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, μα δε εισακούσθηκαν…
Παρά ταύτα μπήκαν μπροστά με τη “Δημοκρατική Παράταξη” στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 και την ΕΔΑ στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 και στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου 1952, ώστε να αποκτηθεί ζωτικός χώρος επιβίωσης καταρχήν και ανάπτυξης εν συνεχεία των αριστερών ιδεών.
Αυτοί που μπήκαν μπροστά σύμμαχοι του κόμματος ήταν από τα χρόνια της Κατοχής και μετά, και ορισμένα φωτισμένα στελέχη του κόμματος, που παρά τα εμπόδια και την κατασυκοφάντησή τους, που προέρχονταν από τους ηττημένους του Γράμμου και σε ασφάλεια λαϊκοδημοκρατικών καθεστώτων ευρισκόμενους, πέτυχαν να ανοίξουν το δρόμο προς θετικές εξελίξεις στη ζωή του εργαζόμενου λαού και στο λαϊκό κίνημα.
Ε, αυτούς όχι μόνο με τον δεύτερο τόμο της ιστορίας του κόμματος (1949-1968), αλλά και φράσεις όπως του τίτλου, ο Γόντικας και οι συν αυτώ – οι άριστοι και καλά της πολιτικής ιστορίας και του κομμουνιστικού κινήματος – τους ρίπτουν στον Καιάδα της πολιτικής λησμονιάς ως φορείς … του λάθους (!).
Δεν πάμε καλά, καθόλου καλά!
Κώστας Π. Παντελόγλου
