Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ χαρακτήριζαν τη ζωή των παιδιών τα χρόνια του ’50 – άμεσα, πολύ άμεσα και όχι ως θεατές μόνο στα γήπεδα, αλλά και ως πρωταγωνιστές στις αλάνες της γειτονιάς, στα προαύλια των σχολείων, και για ορισμένους, οι οποίοι είχαν περιληφθεί στις συνθέσεις των ομάδων, και στα γήπεδα.
Ρυθμιστές στα γήπεδα με μια σφυρίχτρα στο χέρι, οι διαιτητές. Δεν άργησαν όμως να γεμίσουν οι γειτονιές από ήχους ενός πλήθους σφυριχτρών, που ο πατέρας μου σχεδίασε και από το βιοτεχνικό του εργαστήρι ξεκινώντας εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Βγαίναν από την πρέσα σε δυο κομμάτια, τα οποία στη συνέχεια τα κολλούσαμε μεταξύ τους – τα κολλούσαμε, βεβαίως, αλλά όχι τυχαία. Από την πρέσα βγαίναν τα δύο μισά στα χρώματα των ομάδων. Τα περισσότερα στα χρώματα των ομάδων του ΠΟΚ: Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Κωνσταντινουπολίτες.
Δύο μισά άσπρο και πράσινο μάς έδιναν την ασπροπράσινη σφυρίχτρα, αυτή δηλαδή που είχε τα χρώματα του Παναθηναϊκού. Δύο μισά άσπρο και κόκκινο μάς έδιναν την ασπροκόκκινη σφυρίχτρα, αυτή που είχε τα χρώματα του Ολυμπιακού. Δύο μισά κίτρινο και μαύρο μάς έδιναν μια κιτρινόμαυρη σφυρίχτρα, αυτή που είχε τα χρώματα της ΑΕΚ.
Υπήρχαν φυσικά και σφυρίχτρες με άλλα χρώματα. Δύο μισά γαλάζιο και ροζ μάς έδιναν μία σφυρίχτρα με τα χρώματα του Πανιωνίου. Δύο μισά άσπρο και γαλάζιο, μάς έδιναν μια σφυρίχτρα με τα χρώματα του Απόλλωνα, και ούτω καθεξής.
Εννοείται πως πριν το κόλλημα των δύο μισών στο τμήμα του τυμπάνου τοποθετούνταν το στραγάλι.
Οι σφυρίχτρες, ποικίλων χρωμάτων βεβαίως, πωλούνταν σε γρόσσες, σε συσκευασίες δηλαδή των 144 τεμαχίων.
Κώστας Π. Παντελόγλου
