Με θλίψη διαπιστώνω, διαβάζοντας και τις ομιλίες των εκπροσώπων από τη μια των συνδυασμών με ονομασία “λαϊκή συσπείρωση” και από την άλλη του κομμουνιστικού κόμματος στο Συνέδριο των Δήμων στα Γιάννενα (2017), πως τα όσα λέγονται δε βοηθούν ν’ ανοίξουν περπατησιά ο εργαζόμενος λαός, τα λαϊκά στρώματα, σ’ ένα πεδίο που αφορά άμεσα την καθημερινή τους ζωή, εκείνο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Έχω τη γνώμη πως, συν τοις άλλοις, και μια σπουδή της λενινιστικής σκέψης σχετικά μπορεί να βοηθήσει για μια αποφασιστική στροφή και στο πεδίο αυτό σε όφελος του εργαζόμενου λαού, των λαϊκών στρωμάτων.
Προτείνω λοιπόν να διαβαστούν, επί του παρόντος, τα ακόλουθα του Λένιν από το Τι να κάνουμε; Τα φλέγοντα ζητήματα του κινήματός μας, γραμμένα το Φεβρουάριο του 1902 (Εκδόσεις Θεμέλιο, 1964):
“Για να φωτιστούν τα δημοτικά ζητήματα, με την κατάλληλή τους προοπτική και σε συνδυασμό με το σύνολο της δουλειάς μας, πρέπει πρώτα η προοπτική αυτή να δουλευτεί καλά και να καθοριστεί σταθερά όχι μόνο με συλλογισμούς μα και μ’ ένα σωρό παραδείγματα, ώστε ν’ αποκτήσει πια τη σταθερότητα παράδοσης. Απέχουμε ακόμα πολύ απ’ αυτό το σημείο.
… για να γράψει κανείς πραγματικά καλά και κατά τρόπο ενδιαφέροντα για τα δημοτικά ζητήματα, πρέπει τα ζητήματα αυτά να τα ξέρει καλά, κι όχι μόνο από τα βιβλία. Αλλά σ’ όλη τη Ρωσία δεν υπα΄ρχουν σχεδόν σοσιαλδημοκράτες που να τα ξέρουν.
Για να γράψεις σε μια εφημερίδα (κι όχι σε μια εκλαϊκευτική μπροσούρα) για τα δημοτικά και κρατικά ζητήματα πρέπει να διαθέτεις φρέσκο και πολύπλευρο υλικό, συγκεντρωμένο και δουλεμένο από έμπειρους ανθρώπους. Για να συγκεντρωθεί όμως και να δουλευτεί ένα τέτοιο υλικό … χρειάζεται ένα επιτελείο από ειδικούς συγγραφείς, από ειδικούς ανταποκριτές, μια στρατιά από σοσιαλδημοκράτες ρεπόρτερ που να δημιουργούν παντού επαφές, που να ξέρουν να εισχωρούν σ’ όλα τα “κρατικά μυστικά” … να τρυπώνουν σ’ όλα τα “παρασκήνια”, μια στρατιά από ανθρώπους, υποχρεωμένους “από το επάγγελμά” τους να είναι πανταχού παρόντες και παντογνώστες.
Κι εμείς, το κόμμα που παλεύει εναντίον σε κάθε οικονομική, πολιτική, κοινωνική κι εθνική καταπίεση, μπορούμε και πρέπει να βρούμε, να συγκεντρώσουμε, να εκπαιδεύσουμε, να κινητοποιήσουμε και να βάλουμε σε κίνηση μια τέτοια στρατιά από ανθρώπους παντογνώστες – όλα όμως αυτά πρέπει ακόμα να γίνουν. Κι εμείς όχι μόνο δεν έχουμε κάνει στα περισσότερα μέρη ούτε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά συχνά δεν έχουμε ακόμα και συναίσθηση της ανάγκης ότι πρέπει να γίνει αυτό”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
