Την απάντηση πριν από μας την έδωσε ο Δημήτριος Λαμπίκης, γράφοντας στην Πρωία της 19ης Οκτωβρίου 1928 για τη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου κάνει λόγο για την προ Νέας Φιλαδελφείας “άλλοτε έρημον εκείνην εξοχήν εις την οποίαν οι Αθηναίοι έκαναν τον μακρυνόν τους περίπατον για να ξεκουρασθούν στο καφενεδάκι της Σπηλιάς του Παπαλεφτέρη”, συμπληρώνοντας αμέσως παρακάτω: “Τώρα εχάθη, ή σχεδόν εχάθη και αυτή. Από ερημική σπηλιά στο ρέμα του Ποδονίφτη έγινε κεντρική συνοικία … Μια παλιά επιγραφή τοξοειδώς τοποθετημένη εις δύο στύλους … σας πληροφορεί – χάριν της τοπογραφικής ιστορίας – ότι “Εδώ είναι η σπηλιά του Παπαλεφτέρη”. Είναι. Υπάρχει, βέβαια. Αλλά δεν έχει τίποτα από την παληά της ποίησιν – την ποίησιν των παληών πραγμάτων – τίποτε από τον σιωπηλόν ρωμαντισμόν της άλλοτε ερημικής τοποθεσίας. Πριν καταχωσθή με τα νέα έργα οδοποιΐας … την εκάλυψε η εξάπλωσις της νέας ζωής…” (βλ. Ιστορικό Αρχείο Νέας Φιλαδέλφειας, Εκδόσεις Παντελόγλου, Ντοσσιέ τρίτο, Δεκέμβριος 1996).
Λόγο για την Σπηλιά του παπα Λευτέρη έχει κάνει και ο Φιλαδελφειώτης συγγραφέας Τάσος Αθανασιάδης στο έργο του Τα παιδιά της Νιόβης (Δ’ τόμος, σελ. 333-334), όπου γράφει για το καταφύγιο του εκατοχρονίτη παπά ότι “ήταν στο βάθος ενός κατηφορικού δρομάκου κρυμμένου από πλατάνια, ξεκρέμαστο θαρρείς πάνω από την όχθη του ποταμού”.
Τέλος, ο Γιώργος Κακάτσος στην Πορεία μέσα στο χρόνο σημειώνει πως η Σπηλιά του Παπαλευτέρη βρισκόταν λίγα μέτρα νοτιότερα από το κέντρο “Σπηλιά”, “ακριβώς στη σημερινή οδό Παπαλευτέρη της Νέας Χαλκηδόνας” (1997, σελ. 82).
Κώστας Π. Παντελόγλου
Πως σου φάνηκαν οι φαπες απο το ΣτΕ;