Την είδαμε στο Facebook: χαμηλά στο κέντρο η λίμνη του Άλσους, αριστερά ο χώρος του πρώην (και μελλοντικού) Κένταυρου και εμπρός η Νέα Ιωνία και το λεκανοπέδιο της Αττικής ως την Πεντέλη· κάπου ενδιάμεσα η βόρεια απόληξη των Τουρκοβουνίων, πάνω αριστερά το ΟΑΚΑ. Είδαμε και τις εκατοντάδες θετικές αντιδράσεις των χρηστών του μέσου, που είναι βέβαια κατανοητές, αν σκεφτεί κανείς το πόσο εντυπωσιακή δείχνει τούτη η εικόνα.
Όμως εμείς θυμηθήκαμε αυτό:
“Αν ρωτήσεις ένα γιατρό ή ένα νοσηλευτή ποια είναι τα θεμέλια της υγείας, λίγο πολύ θα πουν το ίδιο: Καθαρός αέρας, άσκηση, συναναστροφή με ανθρώπους. Όσο πιο ψηλό είναι ένα κτίριο τόσο πιο απίθανο είναι να μπεις και να βγεις αυθόρμητα. Έτσι οι άνθρωποι εκεί ζουν πιο βαρετά. Υπάρχει λιγότερη ζωή στους δρόμους.Το να βγεις, να δεις ανθρώπους είναι καίριο. Έψαχνα ένα εργαλείο για να εξηγήσω τι είναι οι πόλεις. Ήθελα έναν απλό τρόπο να μιλήσω γι’ αυτό. Διαπίστωσα ότι αν αφήσεις λίγα κομμάτια Lego μπροστά σε κάποιον, αρχίζει αμέσως να παίζει μ’ αυτά. Ήμουν παιδί των Lego. Έπαιξα πολύ με Lego σαν παιδί. Τα Lego είναι επικίνδυνα. Στον κόσμο των Lego είσαι θεός. Χτίζεις πράγματα από ψηλά, σαν να τα κοιτάς από ελικόπτερο. Κι είναι επικίνδυνο. Ξεκινάς να χτίσεις επειδή μπορείς, χωρίς να σκέφτεσαι τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι”.
Τάδε έφη Ντέιβιντ Σιν, αρχιτέκτονας, διευθυντής δημιουργικού στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Γιαν Γκελ, μιλώντας στο ντοκιμαντέρ του Αντρέας Ντάλσγκαρντ “Η ανθρώπινη κλίμακα” (Δανία, 2012).
Οι φιλομαθείς αναγνώστες, των οποίων ο προβληματισμός δεν τελειώνει κάπου εκεί ψηλά, αλλά εδώ ανάμεσα σ’ εμάς, μπορούν να αναζητήσουν και το βιβλίο του Γιαν Γκελ Η ζωή ανάμεσα στα κτήρια. Χρησιμοποιώντας το δημόσιο χώρο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Θεσσαλίας, 2013.
π.
