Γράφαμε χθες ότι στην πολιτική η πόλωση είναι τεχνητή μέθοδος που χρησιμοποιούν συνήθως αυτοί που τείνουν να εναλλάσσονται σε θέσεις εξουσίας ή όσοι διεκδικούν τέτοιες θέσεις. Η διαμόρφωση ορατών στρατοπέδων άμεσα αντιτιθέμενων, υποτίθεται, θέσεων, αποτελεί προϋπόθεση του περιορισμού της γενικής πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης στο ειδικό πεδίο της εκλογικής αναμέτρησης και του “δημόσιου χώρου”, όπως αυτός διαμορφώνεται ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις στις τρέχουσες οικονομικοκοινωνικές συνθήκες.
Θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι η τεχνική της πόλωσης δεν περιορίζεται στην πολιτική, αλλά αξιοποιείται σε κάθε πεδίο ανταγωνισμού. Στο γενικό πλαίσιο της ποδοσφαιροποίησης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, η πόλωση έχει την τιμητική της. Μόνο που κάθε ποδοσφαιρική αντιπαράθεση αποτελεί προϋπόθεση για την επιβίωση του οργανισμού “ελληνικό ποδόσφαιρο” ως έχει και με τους σκοπούς που υπηρετεί. Και καμιά φορά, όταν παλεύουν τα βουβάλια, την πατάνε τα βατράχια.
Αλλά απ’ την άλλη, μήπως χρειάζεται να πει κανείς ότι είναι βατράχι για να δημιουργήσει την πόλωση που του χρειάζεται σε κάποιο άλλο, μη ποδοσφαιρικό πεδίο; Και γιατί θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι τα βουβάλια είναι πράγματι βουβάλια;
Σε κάθε περίπτωση, παραμένει ορθή η παρατήρηση που έγινε από τον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας ήδη απ’ τις 22 Ιουνίου του 2014: Η Νέα Φιλαδέλφεια ήδη αποτελεί, αλλά θα αποτελέσει περισσότερο, κάθε μέρα που περνά, τη λυδία λίθο επί της οποίας θα δοκιμάζεται η στάση όλων των παραγόντων του δημοσίου βίου των Ελλήνων. Η εμφάνιση σε όλη την Ελλάδα βουβαλιών ανάλογων μ’ αυτά που έχουμε αντιμετωπίσει στην περιοχή μας την τελευταία τετραετία μάς δείχνει με σαφήνεια ότι τα μέχρι τώρα μαθήματα δεν έγιναν κατανοητά ή κι ακόμη χειρότερα, έγιναν τόσο κατανοητά που παρά τις οπλές των βουβαλιών, γεμίσαμε βατράχια.
π.
