Δυο λόγια για τη Στρούγκα, από κάποιους που συμμετείχαν σ’ αυτή

Τον Οκτώβριο του 2015 κυκλοφόρησε σε χίλια αντίτυπα μια μπροσούρα 48 σελίδων που είχε συνταχθεί από ανθρώπους που δραστηριοποιούνταν στην κατάληψη της Στρούγκας, χωρίς να εκφράζει το σύνολο των δραστηριοποιούμενων σ’ αυτή. Τίτλος της ήταν “Σημειώσεις από τον αγώνα για την πόλη: Τι οφείλει να κάνει ένα στέκι γειτονιάς μέσα στην πόλη-ατμομηχανή της σύγχρονης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης σε συνθήκες κινηματικής ύφεσης;”. Στην μπροσούρα αυτή μπορεί κανείς (και θα έπρεπε) να διαβάσει μια ενδιαφέρουσα και πάντα επίκαιρη ανάλυση για τα τεκταινόμενα εδώ και χρόνια, πια, στο χώρο της Νέας Φιλαδέλφειας. Μια όμως που η “Αλήθεια” του Διαμαντή Σεϊτανίδη άνοιξε με τη δημοσίευση δύο άρθρων του Δημήτρη Κωνσταντάτου και της Σούλας Κάπου το ζήτημα της τύχης της Στρούγκας, νομίζουμε ότι θα ήταν δίκαιο να υπενθυμίσουμε τι έλεγαν πριν δυόμισι χρόνια ορισμένοι Στρουγκαίοι. Αντιγράφουμε από τον πρόλογο της μπροσούρας:

“Το πεδίο της πόλης, το προνομιακό έδαφος ανάπτυξης τόσο του σύγχρονου καπιταλισμού όσο και της αντίστασης σ’ αυτόν, τεμαχίζεται, αναδιατάσσεται, τροποποιείται, επανελέγχεται, αναδιανέμεται προς τα πάνω. Κάθε γωνιά γης που μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης μπαίνει υπό το μικροσκόπιο των “επενδυτών γης”, τυχοδιωκτών ραντιέρηδων κάθε είδους, για τους οποίους δεν νοούνται φιλολαϊκές χρήσεις του χώρου, αλληλεγγύη, προστασία του περιβάλλοντος, ελεύθεροι χώροι κλπ. Το κράτος, από τη πλευρά του, με τη χωροταξική και πολεοδομική πολιτική του επιδιώκει να εξασφαλίσει την υπερεκμετάλλευση της γης και τη βίαιη κερδοφορία των “θεσμικών επενδυτών” πάνω στο χώμα που πατάμε και τον αέρα που αναπνέουμε.

“Οι ιστορίες των περισσότερων καταλήψεων και στεκιών είναι ιστορίες μετατροπής ενός εγκατελελειμμένου χώρου σε κοιτίδα κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής δραστηριότητας. Σήμερα, όμως, γύρω από τις καταλήψεις και τα στέκια μας αναπτύσσονται δυνάμεις που σκοπεύουν στην άμεση καπιταλιστική εκμετάλλευση του χώρου των γειτονιών μας. Νυχτομάγαζα, εμπορικά κέντρα, γήπεδα και άλλα “ευαγή” ιδρύματα επιδιώκουν να κατακτήσουν όλο το χώρο της πόλης, αποπολιτικοποιώντας τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, ενισχύοντας τον καταναλωτισμό και την απανθρωποποίηση, καταδικάζοντας παλαιότερες μορφές του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος σε μαρασμό, ενισχύοντας το θέαμα ως κυρίαρχο ιδεολογικό όπλο. Βεβαίως το πρόβλημα δεν είναι μόνο ιδεολογικό: τα λαϊκά στρώματα οφείλουν να προσαρμοστούν στα εκάστοτε δεδομένα όπως διαμορφώνονται, αν αυτό είναι εφικτό, αλλιώς να εγκαταλείψουν ολόκληρες περιοχές αμαχητί. Όλα βαίνουν καλώς: οι “επενδυτές” και οι τράπεζες κερδίζουν – κατασκευές, πρώτες ύλες, τραπεζικά δάνεια, κτηματομεσιτικές φούσκες…

“Τι δραστηριότητα αναλογεί σ’ ένα στέκι γειτονιάς κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες; Ποιος θεωρητικός προβληματισμός μπορεί να συνεισφέρει στη συμπλήρωση του παζλ των επιμέρους καθημερινών εμπειριών μας μέσα στην πόλη, έτσι ώστε να σχηματίσουμε τη συνολική εικόνα και να προσπαθήσουμε να την ανατρέψουμε; Πώς μπορούμε να συνεισφέρουμε στη διαπίστωση των προβλημάτων και στις μάχες που δίνονται για τα ζητήματα του χώρου, για να μην οδηγηθούμε στην εγκατάλειψη των χώρων της ζωής μας;”

Στη συνέχεια της μπροσούρας θα βρει κανείς μια ανάλυση των ως τότε δεδομένων της υπόθεσης του γηπέδου Μελισσανίδη, παρατηρήσεις για το χώρο στον καπιταλισμό, για την κρατική χωροταξική πολιτική, για τον κτηματομεσιτικό τομέα, για τον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Φιλαδέλφειας, για τα κινήματα και τα αντικινήματα (που έπαιξαν το ρόλο τους τελικά στο κλείσιμο της Στρούγκας) κ.ά.

Μια που η μπροσούρα αυτή παραμένει από πολλές απόψεις επίκαιρη, προτείνουμε ανεπιφύλακτα στους αναγνώστες του “Κόσμου της Ν. Φιλαδέλφειας”, αλλά και σε όσους ασχολούνται σήμερα με την τύχη της Στρούγκας, να διαβάσουν την ηλεκτρονική της έκδοση.

π.