Δεν είναι εδώ και δεκαετίες της φτωχολογιάς «προνόμιο». Οι βίλλες στα δάση και τις παραλίες, ένδειξη πλούτου, κυρίως από τη δεκαετία του ’80 και μετά έχουν κάνει επιβλητική τη θρασεία παρουσία τους, προσθέτοντας πλήγματα, όχι μόνο στα δημόσια οικονομικά, αλλά και στο ύφος και το ήθος της κοινωνικής συμβίωσης, ακόμη και στην αισθητική.
Είμαι διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός ΕΜΠ από τα χρόνια του ’60, αντελήφθην τις εξελίξεις και αρνήθηκα να συντελέσω στις εξελίξεις αυτές, με βαρύτατο προσωπικό κόστος φυσικά.
Σαν και μένα και άλλοι· όμως όχι όλοι. Γι’ αυτό «θαυμάζουμε» σήμερα πια την αθλιότητα που δημιούργησαν λάιφ στάιλ καταναλωτές και επίορκοι του επαγγέλματος αντάμα.
Είναι άλλο ζήτημα τα αυθαίρετα της φτωχολογιάς· γι’ αυτά είχαμε έγκαιρο λόγο από τους τιμώντες το επάγγελμα, και κορυφαίους μηχανικούς, για την ανάγκη προγραμμάτων λαϊκής, μα και παραθεριστικής κατοικίας, εξυπηρετούντων τις ανάγκες της κοινωνικής συμβίωσης, και τις απαιτήσεις μιας υψηλής αισθητικής – μα δεν εισακούστηκαν…
Οι ασύδοτοι οικοπεδέμποροι κυριάρχησαν· σε εκατόμβες ήδη μετρώνται και θα συνεχίσουν να μετρώνται τα θύματά τους, εάν δεν…
Αλλά ας μην το κουράζω άλλο!
Κώστας Π. Παντελόγλου
