Έπαψε φαίνεται να συγκινεί η εποποιΐα του 1940-1941, που γράφτηκε στην Πίνδο και τα βουνά της Αλβανίας, μετά την επίθεση του Ιταλικού φασισμού εναντίον της Ελλάδας -εποποιΐα στην οποία έδωσε το παρών και ο αρχηγός του συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος με μήνυμά του και τα στελέχη του, τα μέλη του και οι οπαδοί του, με φλογερό πατριωτισμό και με ποικίλους τρόπους στο μέτωπο αλλά και στα μετόπισθεν.
Έπαψε φαίνεται να συγκινεί μια εποποιΐα, που συγκίνησε τότε ολόκληρη την ανθρωπότητα και μετέβαλε τον ρουν των πολεμικών γεγονότων σε κρίσιμες περιοχές του κόσμου.
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, θα παραπέμψω μόνο στον ποιητή του “Άξιον Εστί” και του “Χαμένου ανθυπολοχαγού της Αλβανίας” Οδυσσέα Ελύτη, στον διαλεχτό επιστήμονα Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο, που από τη θέση του Πρυτάνεως της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, και σε ένα κοριτσόπουλο της Κοκκινιάς, που μιλώντας ώριμη πια σε σχετική εκδήλωση των εργαζομένων του ΤΕΕ, περιέγραψε αδρά το κλίμα της εποχής, τις λαϊκές διαθέσεις, ενώ έκαμε φανερή τη διαλεκτική σχέση της εποποιΐας του 1940-41 με την Εθνική Αντίσταση που ακολούθησε (πρόκειται για την Έλλη Παππά, σύντροφο του Νίκου Μπελογιάννη).
Οι ενήμεροι αναγνώστες πιθανόν να κατάλαβαν ότι αναφέρομαι στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου (!) της ΚΕ του ΚΚΕ, για τους υπόλοιπους επιβεβαιώνω πως περί αυτού πρόκειται – και δεν κρύβω τη θλίψη μου για τον μαΐλειο ιστορικο πολιτικό κατήφορο του συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος, πολύ περισσότερο που είμαι γιος πολεμιστή της πρώτης γραμμής του μετώπου, υπεύθυνου εν συνεχεία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ενός Μικρασιατοπροσφυγικού Συνοικισμού της περιοχής Αθηνών, σταλμένου στην Ελεύθερη Ελλάδα της Γερμανικής Κατοχής (Ρεντίνα), για να γενεί αξιωματικός του ΕΛΑΣ.
ΥΓ. Ας θεωρηθούν όσα σήμερα έγραψα μικρό μνημόσυνο στη μνήμη του πατέρα μου Παντελή Κ. Παντελόγλου.
Κώστας Π. Παντελόγλου
