Οι εικόνες απ’τη Μόρια δεν είναι η ντροπή του δυτικού κόσμου, αλλά η ουσία του· είναι η επιβεβαίωση της άποψης ότι η κυριαρχία που ασκείται διαρκώς και προς όλους με ηπιότερους τρόπους μέσα στον καπιταλισμό, καταλήγει εντέλει στη σωματική βία όταν αυτό χρειάζεται, υπό την πρόφαση της κατάστασης εξαίρεσης.
Η Μόρια δεν είναι απλώς η κόλαση του τώρα των ανθρώπων που είναι φυλακισμένοι σε αυτήν. Οι εικόνες απ’ αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης αποτελούν την αρνητική διαφήμιση που επιλέγει να υλοποιήσει ο δυτικός κόσμος, σε όλες του τις ποικιλίες, ακροδεξιές, δεξιές, κεντρώες κι αριστερές, στην προσπάθειά του να παγώσει τον ιστορικό χρόνο και να αρνηθεί το ρευστό χαρακτήρα της ανθρώπινης παρουσίας πάνω στον πλανήτη Γη.
Αυτό μέχρι να έρθει μια στιγμή που το τσουνάμι που παρήγαγε η καπιταλιστική ανισότητα θα παρασύρει τον όψιμο γίγαντα με τα πήλινα πόδια. Διότι “το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε”.
π.
