Τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2018, σε ηλικία 96 χρόνων (είχε γεννηθεί το 1922), τερματίστηκε η ζωή ενός σοβαρού και μετριοπαθούς Φιλαδελφειώτη, του Δημήτριου Βασιλειάδη. Θα τον θυμάμαι κυρίως διότι πρώτα στο Επιτέλους του Γιώργου Λιόση και μετά σε βιβλίο που εξέδωσε το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας στα 2004-2005, επί προεδρίας Ευαγγελίας Καπετάνου, κατά τη δημαρχία του γιατρού Νίκου Αδαμόπουλου, πληροφόρησε τους νεότερους συμπολίτες, και υπενθύμισε σε παλαιότερους, για καταστάσεις και πρόσωπα του νεοφιλαδελφειώτικου βίου.
Τον αποχαιρετώ με ορισμένα που έγραψε στο βιβλίο του για τον συμπολίτη μας και από τους πρώτους κατοίκους της Νέας Φιλαδέλφειας Γιάννη Κωνστανταράκη, από τους σημαντικούς της Φοιτητικής Συντροφιάς, φίλος στενό του Καζαντζάκη (ας διαβαστεί η Αναφορά στον Γκρέκο) και της Γαλάτειας, συνεργάτη του Δελμούζου, Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας στην τελευταία κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου και αργότερα καθηγητή φιλολόγου στο Η’ Γυμνάσιο Αθηνών, με σπουδαίο διδακτικό, μεταφραστικό και συγγραφικό έργο – ο Δημήτριος Βασιλειάδης υπήρξε μαθητής του στο σχολείο αυτό:
“Θαυμάσιος άνθρωπος, που τον εκτιμούσαν οι συνάδελφοί του και τον αγαπούσαν όλοι οι μαθητές του. Το σπίτι του, ανοιχτό πάντα για τους φίλους των δύο γιων του, Φραγκίσκου και Αλέκου, ήταν γεμάτο εικονογραφημένα βιβλία. Δεν χάναμε ευκαιρία να επισκεφθούμε το φιλόξενο αυτό σπίτι για να ξεφυλλίσουμε τα πολύτιμα για εμάς βιβλία και να γευτούμε το τσάι από το σαμοβάρι και την πάστα φλώρα, που μας προσέφερε η γυναίκα του, η Εντμέ, από την Τιφλίδα, την πρωτεύουσα της Γεωργίας” (βλ. Πριν 70 χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια, Έκδοση Πνευματικού Κέντρου Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας, 2004-2005, σελ. 54).
Κώστας Π. Παντελόγλου
