Όσα ακολουθούν είναι μια μαρτυρία του ηθοποιού Φοίβου Ταξιάρχη:
“Μία από τις δυνατές και αποτελεσματικές μορφές πάλης, που πήρε σε αρκετά ανεβασμένο επίπεδο η ΕΠΟΝ …, και την όπλισε με ακόμη πιο προωθημένο ιδεολογικό περιεχόμενο, παλμό και δύναμη, όπως αυτό εκφράστηκε με το αθάνατο σύνθημα “Πολεμάμε και τραγουδάμε”, ήταν και το μέτωπο που είχε ανοίξει σε πόλεις και χωριά με τον πολιτιστικό αγώνα: πάρτυ-ρεφενέ, εκδρομές, αυτοσχέδιες παραστάσεις σε συγκεντρώσεις, σε συσσίτια, κλπ.
Προσωπικά είχα πάρει μέρος στην αρχή σαν θεατής κι αργότερα σαν οργανωτής σε τέτοιες εκδηλώσεις.
Την άνοιξη του ’43 σε μια εκδρομή στον Κόκκινο Μύλο, που τότε ήταν βέβαια μία εξοχή που τίποτε δεν σπίλωνε την ομορφιά της, μας δόθηκε η χαρούμενη ευκαιρία να απολαύσουμε μαζί με την ωραία εκδρομή και μία πολιτιστική πανδαισία με απαγγελίες, ανάγνωση κειμένων, αυτοσχεδιασμούς με σατυρικό περιεχόμενο σε βάρος των κατακτητών και των συνεργατών τους.
Το αποκορύφωμα των εκδηλώσεων της αξέχαστης εκείνης εκδρομής, ήταν, όταν μία ολοζώντανη κοπέλλα χόρεψε έναν κοζάκικο χορό που ξεσήκωσε τον ακράτητο ενθουσιασμό όλων μας, γιατί ο χορός εκείνος εκείνη την στιγμή έπαιρνε συμβολικό χαρακτήρα. …
Αργότερα, όταν κυνηγημένος έφυγα από την Αθήνα -καλοκαίρι του 1943- για την ορεινή Παρνασσίδα, είχα την ευκαιρία να μετέχω σε πολλές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που οργανώσαμε στα περισσότερα χωριά και με την άμεση και ενεργή συμμετοχή των μαχόμενων τμημάτων του ΕΛΑΣ.
Η περίοδος αυτή που όμοιά της σε πολιτιστικό οργασμό δεν είχε γνωρίσει ως τότε ο τόπος, άνοιξε νέους ορίζοντες μπροστά στα έκθαμβα μάτια της νεολαίας, ανέβασε το ηθικό της, την παρότρυνε για κάτι καλύτερο. …”.
Προσθέτω τώρα πως τη μαρτυρία του Φοίβου Ταξιάρχη διάβασα στον “Οδηγητή”, στο φύλλο της 17ης Μαρτίου 1983.
Κώστας Π. Παντελόγλου
