Η νέα γενιά της φιλαδελφειώτικης δεξιάς ή δε διαθέτει στοιχειώδη πολιτική αντίληψη ή προσπαθεί να πετάξει την μπάλα στην κερκίδα. Θα έλεγα το δεύτερο για τον Ρένο Αρβανίτη (που γράφει πως κατά την ταπεινότατη γνώμη του “δεν έχει καμία σημασία για την τοπική κοινωνία το αν κάποιος που δραστηριοποιείται με τα αυτοδιοικητικά προέρχεται από την Δεξιά ή την Αριστερά. Τα προβλήματα της πόλης μας είναι κοινά και μας αφορούν όλους το ίδιο, ανεξάρτητα με το τι θα ψηφίσουμε στις Εθνικές εκλογές”), αν δε θυμόμουν πριν λίγα χρόνια τον Σωτήρη Κοσκολέτο να εξανίσταται, ως δημοτικός σύμβουλος, για το μάκρος της συζήτησης και τους λεκτικούς διαξιφισμούς κατά την ψήφιση του δημοτικού προϋπολογισμού, που εκείνος έκρινε ως “τυπικό γραφειοκρατικό ζήτημα”.
Να αναγνωρίσουμε, βεβαίως, ότι ο τότε επικεφαλής της παράταξης του Κοσκολέτου κ. Χάρης Τομπούλογλου τον είχε μαζέψει, δικαιολογούμενος στο υπόλοιπο σώμα ότι ο Σωτήρης είναι νέος και δεν ξέρει. Είχε δίκιο ο κ. Τομπούλογλου, διότι πράγματι ορισμένα προβλήματα της πόλης είναι κοινά (άλλα δεν είναι, όπως γράφαμε και προχθές), αλλά το πώς τα λύνει κανείς μπορεί να διαφέρει παρασάγγας. Κι αυτό ακριβώς είναι η πολιτική στα δημοκρατικά πολιτεύματα, στα χαρτιά τουλάχιστον: η αντιπαράθεση των προτεινόμενων λύσεων, πάνω στις διαφορετικές ερμηνείες των κοινών ή επιμέρους προβλημάτων και η επιλογή από τον λαό των λύσεων και των λυτών, μέσω της εκλογικής διαδικασίας.
Ο Αρβανίτης εκφράζει για την πολιτική την άποψη που διατηρεί ο χώρος απ’ τον οποίο κατάγεται ιδεολογικοπολιτικά, και είναι περήφανος γι’ αυτό, όπως μας λέει: Ότι η δημοκρατική λειτουργία, η ελεύθερη έκφραση διαφορετικών απόψεων και η θέση τους σε κρίση στη δημόσια σφαίρα είναι εμπόδιο στην ομογενοποίηση της κοινωνίας, την οποία και θα επιθυμούσε.
Ευτυχώς, πέρα από τους πολιτικούς συσχετισμούς στην πόλη μας, η ανθρώπινη εμπειρία δείχνει ότι τέτοια ομογενοποίηση δεν μπορεί να παραχθεί στις κοινωνίες μας, ακόμη κι όταν οι εξουσίες που την επιδιώκουν ασκούν και τα πιο ακραία μέσα επιβολής των απόψεών τους. Οπότε ο Αρβανίτης είναι βέβαιο πως θα μείνει ανικανοποίητος. Το πάντοτε ανοιχτό ερώτημα είναι πώς η ενεργή πολιτική θα βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των υπολοίπων…
π.
