Δε λείπει από τα χείλη όσων διεκδικούν την Δημοτική Αρχή η “κοινωνική πολιτική” – τι θα είχα όμως να παρατηρήσω:
Πρώτα-πρώτα, δεν άκουσα κανένα στοιχείο που να αφορά το θέμα, ένα θέμα με πολλές όψεις – πόσοι είναι οι άνεργοι, επί παραδείγματι, στην πόλη μας· πόσοι οι φτωχοί· πόσοι οι μικροσυνταξιούχοι· πόσοι οι επί καιρό απλήρωτοι αν και εργάζονται· πόσοι εργάζονται λίγες ώρες· πόσοι κατέστησαν ανασφάλιστοι ή ήταν ανασφάλιστοι· πόσοι έκλεισαν τα μαγαζιά τους και τις επιχειρήσεις τους· πόσοι χρωστούν το χαράτσι· πόσοι ενοικιαστές χρωστούν νοίκια· πόσοι είναι άστεγοι· πόσοι δεν μπορούν να πληρώσουν το στεγαστικό τους δάνειο· πόσοι δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι τους· πόσοι δεν διατρέφονται κανονικά, σε πόσους λείπει και ένα πιάτο μαγειρεμένο φαγητό, πόσα ειδικότερα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο χωρίς την δυνατότητα να αγοράσουν ένα κουλούρι· πόσοι νέοι άνθρωποι διέκοψαν ή δεν άρχισαν τις σπουδές τους στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στη μέση και στοιχειώδη εκπαίδευση, στις τεχνικές και επαγγελματικές σχολές· πόσοι δεν έχουν τα χρήματα να πάνε στον κινηματογράφο, να παρακολουθήσουν μια θεατρική παράσταση, μια συναυλία, να αγοράσουν ένα βιβλίο ένα περιοδικό μια εφημερίδα· να πάρουν τα φάρμακά τους, να τους δει ένας γιατρός· πόσοι χρωστούν στην εφορία· πόσοι στα ασφαλιστικά ταμεία· πόσοι οφείλουν στις τράπεζες από κάρτες, καταναλωτικά, επιχειρηματικά δάνεια και δεν μπορούν να αποπληρώσουν τις οφειλές τους· πόσοι έχουν να κάνουν διακοπές χρόνια, κυρίως τα παιδιά, και βλέπουν την θάλασσα και το βουνό στην τηλεόραση αν υπάρχει κι αυτή· πόσοι είναι οι ανήμποροι που χρειάζονται την βοήθεια στο σπίτι· πόσοι δεν μπρούν να πληρώσουν ένα καφέ, μια πορτοκαλάδα βγαίνοντας από το σπίτι τους· πόσοι δεν μπορούν να θερμανθούν, να δωρίσουν ένα παιχνίδι στα παιδιά τους…
Δεν νομίζω πως εξάντλησα τις όψεις του θέματος με τα παραπάνω, υπάρχουν κι άλλες πολλές, αλλά είπαμε: επί παραδείγματι…
Το δεύτερο που θα είχα να παρατηρήσω είναι πως δεν άκουσα σχετικά με τις αιτίες που προκαλούν όχι μόνο τα παραπάνω μα και άλλα πολλά – και φυσικά δεν άκουσα ένα συνεκτικό πρόγραμμα ανακούφισης κατ’ αρχήν μερικών έστω όψεων του θέματος με την συμβολή του Δήμου (πράγμα που προϋποθέτει και διεκδικητικούς αγώνες της Δημοτικής Αρχής έναντι της Κυβερνητικής εξουσίας, της Ευρωπαϊκής εξουσίας, και της εξουσίας εκείνων που επιχειρούν την Παγκόσμια διακυβέρνηση). Πολύ περισσότερο δεν άκουσα για συμμετοχή της Δημοτικής Αρχής σε προσπάθειες και αγώνες με στόχο την αντικατάσταση του υπάρχοντος καθεστώτος – που γεννά όλα τα παραπάνω – με εκείνο της δημιουργικής, παραγωγικής και αυτοδιοικούμενης Ελλάδας, για την λυσιτελή αντιμετώπιση όσων στεναχωρούν και βασανίζουν χρόνια και χρόνια τους πολλούς…
Κώστας Π. Παντελόγλου
