“Στις γειτονιές της Αθήνας, τα σπίτια, πριν γίνουν πολυκατοικίες, είχαν κήπους στο πίσω μέρος. Ο ένας κήπος ακουμπούσε στον άλλο. Το πράσινο (έτσι πολλαπλασιαζόταν). … Τα πίσω δωμάτια ήταν προνομιούχα. Οι μονοκατοικίες είχαν λουλούδια, δέντρα και αναπνοή και πότε πότε κάποιο κλωνάρι λεμονιάς ή κάποια γαζία έγερνε στον μαντρότοιχο από τον ένα κήπο στον άλλο. Ήταν ακόμα άγνωστο το σκοτάδι, η μούχλα, οι οσμές των φωταγωγών που επέβαλε στη ζωή των ανθρώπων η μεταπολεμική αρχιτεκτονική”.
Τα παραπάνω καταχωρηθέντα είναι απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Καραβία με τίτλο “Παράπλευρες απώλειες· παιδικά χρόνια στην Αθήνα της Κατοχής και του Εμφυλίου”, Εκδόσεις Καπόν, Αθήνα 2017, Σελ. 44.
Κώστας Π. Παντελόγλου
