Ακόμη και τώρα, που η υλοποίηση των μελισσανίδειων επιδιώξεων προσκρούει σε ένα άλλο πεδίο, αυτό των συνθηκών εργασίας των εργαζόμενων στο εργοτάξιο της φαραωνικής “Αγιά Σοφιάς”, κάποιοι, που δεν επιθυμούν πολλά λόγια, νομίζουν πως μπορούν να ξεμπερδέψουν με τους εργαζόμενους, με τον ίδιο τρόπο που ξεμπέρδεψαν και καλά με τους αντιτιθέμενους στα θηριώδη και αντικοινωνικά της “Αγιά Σοφιάς”.
Όμως οι συνεπείς και στους αντιτιθέμενους και στους εργαζόμενους υπάρχουν – και αυτοί θα συνεχίσουν να αγωνίζονται, ώστε οι μελισσανίδειες επιδιώξεις να μη δικαιωθούν στις συνειδήσεις των καταφρονεμένων λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Κάτι τέτοιο αποτελεί προϋπόθεση για την ανατροπή των αδίστακτων επιχειρηματικών συμφερόντων, τα οποία στα χρόνια 2013-2019, σε ένα δυσμενέστερο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον από εκείνο του 2003 (της εποχής Γρανίτσα δηλαδή), επιχειρούν το θανάσιμο πλήγμα στη Νέα Φιλαδέλφεια και τους όρους ζωής των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων της ευρύτερης περιοχής. Και το κάνουν αυτό, εδραζόμενα στα ψηφισθέντα υπό των Σαμαροβενιζέλων (Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής, Χωροταξική και Πολεοδομική Μεταρρύθμιση κλπ), τα οποία δεν ανέτρεψαν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ παρά τις υποσχέσεις τους και την πλειοψηφία τους στη Βουλή των Ελλήνων, μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2015.
Οι συνεπείς, πάντως, ας έχουν όλοι τους υπόψη ότι δεν κρέμασαν τα παπούτσια*, παρά τις δυσμενείς εξελίξεις…
(*) Πρόκειται περί αθλητικής εκφράσεως, που λέγεται όταν κάποιος τερματίζει την αθλητική του σταδιοδρομία.
Κώστας Π. Παντελόγλου
