“Τραβούμε για το μέγαρο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας. Μόλις είναι δύο μήνες που τελείωσε. Ένα ίδρυμα από τα καλύτερα της νεωτέρας αρχιτεκτονικής. Η πολυτέλειά του είναι αφάνταστη, η καθαριότητά του θαμπωτική. Ο κήπος του με τα γκαζόν κατεβαίνει ομαλά προς τη λίμνη. Λουλούδια, αγάλματα, φως, πολύ φως! Το οικόπεδο το έδωσε η Ελβετική Κυβέρνησις, το μέγαρο εκτίσθηκε με χρήματα της Κοινωνίας των Εθνών. (…)
“Η διεθνής οργάνωσις της εργασίας είναι σύνδεσμος … Κρατών κλπ” μάς λέγει σχετικό φυλλάδιο, που μας δίνουν. “Δεδομένου, ότι υφίστανται συνθήκαι εργασίας συνεπαγόμεναι προς πολλούς την αδικίαν, την αθλιότητα και τας στερήσεις, τουθ’ όπερ γεννά δυσφορίαν … Δεδομένου, ότι η μη παραδοχή υφ’ οιουδήποτε έθνους συστήματος εργασίας όντως ανθρωπίνου αποτελεί κώλυμα εις τας προσπαθείας των ετέρων εθνών κλπ.” λέγει η αιτιολογική εισήγησις του XIII μέρους της συνθήκης των Βερσαλλιών. Και το συμπέρασμα; “Τα υπό των Συνδιασκέψεων ψηφισθέντα σχέδια συμβάσεων” πρέπει να υποβάλλονται εις τα διάφορα Κοινοβούλια ή εις τας αρμοδίους εξουσίας, ίνα επικυρούμενα γίνουν νόμοι.
“Αι Βουλαί ή αι αρμόδιοι εξουσίαι είναι απολύτως ελεύθεραι ν’ αποδεχθούν ή απορρίψουν τα εις αυτάς υποβαλλόμενα σχέδια”.
Δηλαδή; Μια τρύπα στο νερό. Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, όπως και η Κοινωνία των Εθνών, ασχολείται με τον πνευματισμόν και συνομιλεί με σκιάς. Όπως εις τα μεσαιωνικά μοναστήρια συνετάσσοντο προσευχαί τας οποίας, αν ήθελε, ημπορούσε να εισακούσει ο Κύριος των Ουρανών, ομοίως κι εδώ απευθύνονται ευσεβείς ευχαί εις τους Κυρίους της Γης, οι οποίοι πάσχουν βαρηκοΐαν!”.
Τα παραπάνω καταχωρηθέντα είναι κι αυτά απόσπασμα γράμματος του Κώστα Βάρναλη (Αύγουστος 1926), που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πρόοδος των Αθηνών” και περιέχεται στο βιβλίο “Γράμματα από το Παρίσι”, που επιμελήθηκε ο Νίκος Σαραντάκος και κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Αρχείο το 2013.
Κώστας Π. Παντελόγλου
