Δημοσιεύεται στο “Αρχειοτάξιο”, τεύχος 20, Δεκέμβριος 2018, μια εισήγηση του φίλου των ΑΣΚΙ Δημήτρη Καρύδη για το θέμα του σημερινού μας τίτλου – εισαγωγικά το “Αρχειοτάξιο” σημειώνει πως το φαινόμενο “δεν έχει απασχολήσει συστηματικά ακόμη την ιστορική και νομική έρευνα” (σελ. 198).
Δε θα συμφωνήσω, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι ευκταία η περαιτέρω έρευνα επί του θέματος τούτου – οι παραπομπές του ωστόσο, που απέκτησαν κάποιον αναλυτικότερο χαρακτήρα με την παρέμβαση του “Αρχειοταξίου”, δεν αποδεικνύουν πλήρη γνώση της σχετικής βιβλιογραφίας, αλλά και εμβάθυνση σε όση φαίνεται να κατείχε ο εισηγητής.
Εδώ δεν είναι η κατάλληλη θέση για μια πληρέστερη αναφορά από μέρους μου στη σχετική βιβλιογραφία και τα σημεία σημασίας της, ωστόσο είναι θαρρώ η θέση για να υπογραμμίσω ότι η η ιστορική και νομική έρευνα ξεκίνησε πολύ νωρίς, ήδη το 1945, δίνοντας ως καρπό την ωραία μελέτη του Δημητρίου Ζέπου για την Λαϊκή Δικαιοσύνη εις τα ελευθέρας περιοχάς της υπό Κατοχήν Ελλάδος, η οποία στηρίχτηκε στον πλούτο των πληροφοριών που του παρεχώρησε ο Αντώνης Καστρινός, του Δικαστικού του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, ο οποίος και δική του σχετική μαρτυρία κατεχώρησε στην “Ιστορική Επιθεώρηση” του αντιστασιακού παράγοντα Κομνηνού Πυρομάγλου το 1963.
Κώστας Π. Παντελόγλου
