Όσα ακολουθούν είναι απόσπασμα από ένα μακρύ υπόμνημα, χρονολογημένο 2-29 Απριλίου 1964, που φέρει την υπογραφή του Κώστα Κουλουφάκου και αναφέρεται στην Επιθεώρηση Τέχνης – το συγκεκριμένο απόσπασμα θίγει το ζήτημα του τίτλου με τρόπο ορθό, κατά τη γνώμη μου, που δεν είναι τωρινή φυσικά, αλλά παλαιόθεν διατυπωμένη:
“Και ενώ (η Επιθεώρηση Τέχνης) εκπλήρωνε με απόλυτη συνέπεια τα χρέη της απέναντι στα τρέχοντα πολιτικά αιτήματα των καθημερινών αγώνων (ενάντια στο αστυνομικό κράτος, υπέρ των δημοκρατικών και πνευματικών ελευθεριών, υπέρ της ειρήνης κ.ά.), παράλληλα προετοίμαζε μεθοδικά το έδαφος για την κοινωνική μεταβολή, πείθοντας έμπρακτα με το παράδειγμά της, πως όταν η Αριστερά θα καταλάμβανε την εξουσία, οι συνθήκες πνευματικής και ουμανιστικής ελευθερίας που θα εγκαθίδρυε, θα επέτρεπαν μια χωρίς προηγούμενο άνθιση του πολιτισμού. Έτσι κέρδιζε την εμπιστοσύνη των διανοουμένων και καλλιτεχνών στο κίνημα … με τη σεμνή και δημιουργική πράξη. Και οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας που ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις είναι πάντα “πολίτες εις των ιδεών την πόλιν” και “δεν τους γελά κανένας τυχοδιώκτης” το έβλεπαν. Και συνεργάζονταν με το περιοδικό. Και το βοηθούσαν στην πολιτική του, δηλαδή στην πολιτική της Αριστεράς αυτοί, οι δεξιοί και οι κεντρώοι μαζί με τους αριστερούς, κι ακολουθώντας τους και υψώνοντας στεντόρεια φωνή διαμαρτυρίας όταν το αστυνομικό κράτος άσκησε δίωξη κατά της Επιθεώρησης Τέχνης για το τεύχος της το αφιερωμένο στα σαράντα χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση. Αλλά η Επιθεώρηση Τέχνης όχι μόνο εξεπλήρωνε στο ακέραιο το χρέος της απέναντι στους καθημερινούς πολιτικούς αγώνες, όχι μόνο καλλιεργούσε το έδαφος για την αποδοχή της κοινωνικής μεταβολής, αλλά και διέπλαθε μεθοδικά και υπομονετικά τις συνειδήσεις, που είναι απαραίτητες για την πραγμάτωση και την επιτυχία της κοινωνικής μεταβολής, δημοσιεύοντας κείμενα που καλλιεργούσαν την συναίσθηση της επαναστατικής ευθύνης …” (βλ. Αρχειοτάξιο, 2, Ιούνιος 2000, σελ. 59-60).
Κώστας Π. Παντελόγλου
