Χωρίς καμιά προηγούμενη πληροφόρηση για το τι εισηγείται η δημοτική αρχή θα γίνει η διαδικασία της “δημόσιας διαβούλευσης” για το ζήτημα των μόνιμων θέσεων στάθμευσης στον προσφυγικό συνοικισμό και του χώρου διεξαγωγής της λαϊκής αγοράς. Αυτό σημαίνει ότι όσοι κάνουν τον κόπο να συμμετάσχουν στη διαδικασία, θα είναι ανενημέρωτοι, απροετοίμαστοι κι ανίκανοι να εκφράσουν συλλογική άποψη των φορέων που υποτίθεται πως θα εκπροσωπούν. Τα έχουμε ξαναπεί, αλλά να πάλι η ίδια πρακτική και το δις εξαμαρτείν…
Οπότε απλή είναι η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου: “Διάλογος” ονομάζεται, στη γλώσσα του Αριστείδη Βασιλόπουλου και των συν αυτώ, η κάλυψη της τυπικής υποχρέωσης της ισχύουσας αντιαυτοδιοικητικής νομοθεσίας για “δημόσιες διαβουλεύσεις” πριν από ορισμένες αποφάσεις των αιρετών οργάνων του Δήμου. “Διάλογος” ονομάζεται η τήρηση του γράμματος του νόμου, ώστε εντέλει η τεχνητή πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου να δημιουργεί τα επικοινωνιακά “επιχειρήματα” που χρειάζεται ο κ. Βασιλόπουλος και οι φίλοι του ενόψει των δημοτικών εκλογών του Μαΐου. “Διάλογος” ονομάζεται η δημιουργία των προϋποθέσεων ώστε η μόνη “ολοκληρωμένη” άποψη που θα ακούγεται να είναι αυτή της δημοτικής αρχής και των συμβούλων της και κάθε άλλη άποψη να υπονομεύεται εν τη γενέσει της.
Τζάμπα θα ήταν για τη δημοτική αρχή να έδινε στη δημοσιότητα την εισήγησή της για τα δυο θέματα, μαζί με την πρόσκληση για τη διαδικασία. Αλλά η δημοτική αρχή του Αριστείδη Βασιλόπουλου έχει αλλεργία σε ό,τι θα μπορούσε να προκύψει από έναν δημόσιο διάλογο γύρω από σημαντικά ζητήματα της πόλης – γι’ αυτό κι όταν της δίνεται η ευκαιρία, πάντα τη … χάνει. Πόσος φόβος πια; Πόση αντιδημοκρατική στάση;
Δι’ αυτής της επανάληψης, βέβαια, ο Αριστείδης Βασιλόπουλος και όσοι εξακολουθούν να τον πλαισιώνουν εντός κι εκτός οργάνων, από αιρετές και ειδικές συμβουλευτικές θέσεις, έρχονται να δηλώσουν ευθαρσώς ότι το να μη λένε στους κατοίκους της πόλης τι σκοπεύουν να κάνουν, δεν είναι λάθος, αλλά επιλογή.
π.
