Μ’ αφορμή το θάνατο του Κόκο Καπολάρι στο εργοτάξιο της “Αγιά Σοφιάς” του Μελισσανίδη, επανεμφανίστηκαν και στη Νέα Φιλαδέλφεια με μια συλλογική υπογραφή και ορισμένες “ακτιβιστικές” δράσεις ορισμένοι κατά δήλωσή τους αναρχικοί.
Διαβάσαμε τις ανακοινώσεις τους, είδαμε τα τρικάκια και τις δράσεις τους, αφήσαμε και μερικές βδομάδες να περάσουν για να δούμε μήπως μας εκπλήξουν δίνοντας συνέχεια στο ζήτημα κι έχουμε αυτό να πούμε: μόλις το εργοτάξιο του Μελισσανίδη βάφτηκε με αίμα, αυτοί οι “αναρχικοί” ανέλαβαν να πουν με τη δέουσα για την περίπτωσή τους φρασεολογία, τα ίδια με αυτά που λέει επισήμως κι ανεπισήμως ο “διοικητικός ηγέτης” και οι παρατρεχάμενοί του· ότι ο καπιταλιστής είναι άγγελος, η ομάδα είναι ιδέα, το γήπεδο ναός. Βεβαίως, μια που το χυμένο αίμα του εργάτη λέρωνε το αφήγημα, είπαν κι ότι ο εργολάβος είναι δολοφόνος – μια διατύπωση παράλληλη μ’ αυτήν της “οικογένειας της ΑΕΚ” που επιχείρησε στις δικές της διατυπώσεις να διαχωρίσει το έργο απ’ τον θάνατο του Κόκο Καπολάρι.
Τι κι αν είχε απορήσει όλος ο τεχνικός κόσμος με την ανάθεση ενός τόσο μεγάλου έργου σε μια εταιρεία χωρίς σχετική εμπειρία, της οποίας το μόνο ισχυρό προσόν ήταν, αν πιστέψουμε τις πληρωμένες κιτρινόμαυρες πένες του αθλητικού τύπου, η καταγωγή του βασικού μετόχου της; Τι κι αν υφίστανται ένα σωρό στοιχεία στην Ελλάδα και τον κόσμο (αχ, Ιταλία), τα οποία αποδεικνύουν τα περιθώρια κερδοφορίας στις μεγάλες κατασκευές, ειδικά μάλιστα εφόσον μεγάλο μέρος του συγκεκριμένου έργου καλύπτεται από δημόσιους πόρους; Τι κι αν έχουν γραφτεί (αλλά και ειπωθεί σε ριζοσπαστικές, υποτίθεται, πολιτικές διαδικασίες) πολλές χιλιάδες λέξεις για το σχέδιο “Μόντε Κάρλο”, απ’ τη Νέα Φιλαδέλφεια ως τη Ριζούπολη, του οποίου αιχμή είναι η “Αγιά Σοφιά”; Τι κι αν τη μέρα της κινητοποίησής τους στη Νέα Φιλαδέλφεια ο Δημήτρης Μελισσανίδης επισκέφθηκε το εργοτάξιο, “επιθεώρησε τα έργα του γηπέδου (…) και τσέκαρε την πορεία των εργασιών και συγκεκριμένους τομείς”;
Τι κι αν η ομάδα είναι καπιταλιστική ανώνυμη εταιρεία; Τι κι αν το γήπεδο είναι κτηματομεσιτική επένδυση; Τι κι αν οι σύγχρονοι “ναοί” του ποδοσφαίρου είναι εμπορικές επιχειρήσεις που πουλάνε θέαμα, συναίσθημα και ολίγη ιδεολογία, ώστε να έχουν τις κερκίδες τους γεμάτες; Τι κι αν οι κάμερες ασφαλείας καταγράφουν κάθε κίνηση, ενώ οι ποδοσφαιρικές αρχές τιμωρούν τις πολιτικές δηλώσεις της κερκίδας;
Οι εν λόγω “αναρχικοί” για άλλη μια φορά έπαιξαν το ρόλο που έχουν αναλάβει να παίξουν: Αποτέλεσαν το αριστερό άκρο της οριζόντιας σύνδεσης ανθρώπων που δηλώνουν από αναρχικοί ως ακροδεξιοί και ταυτοχρόνως αναγνωρίζουν ως υπέρτερο στοιχείο ταυτότητάς τους την οπαδική ιδιότητα, και την “Αγιά Σοφιά” ως ναό τους. Αποσύνδεσαν κι αυτοί τη σκοπιμότητα του όλου έργου απ’ τον εργολάβο (και τις σχέσεις του με τον Μελισσανίδη) κι έτσι έκαναν ένα ωραιότατο πλυντήριο…
Τα παιδαριώδη επιχειρήματα των γραπτών τους τοποθετήσεων θα προκαλούσαν θλίψη, αν οι τοποθετήσεις αυτές είχαν παραχθεί κατόπιν πολιτικής συζήτησης ριζοσπαστικών υποκειμένων σε συλλογικές διαδικασίες – θα έπρεπε να δεχτούμε πως οι υπογράφοντες τις τοποθετήσεις είναι απλώς δειλοί ή χαζοί και οι διαδικασίες ανίκανες να ξεχωρίσουν την ήρα απ’ το στάρι. Αλλά, δυστυχώς για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στη Νέα Φιλαδέλφεια και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ριζοσπαστικός χώρος, φαίνεται πως αυτές οι τοποθετήσεις είναι κάτι παραπάνω…
π.
