Ο Μάριος Τσαγκάς πρωτοέκανε την εμφάνισή του στα αυτοδιοικητικά πράγματα της τότε Κοινότητας Νέας Χαλκηδόνας το 1959, στις εκλογές της 5ης Απριλίου, επικεφαλής του συνδυασμού της “Δημοτικής Ενότητας”, εκλεγείς Κοινοτικός Σύμβουλος, αντιπολιτευόμενος τον Πρόεδρο της Κοινότητας Σταύρο Καδερίδη.
Στις εκλογές της 5ης Ιουλίου 1964, επικεφαλής και πάλι Συνδυασμού (“Δημοκρατική Αναδημιουργία”) εξελέγη και πάλι Κοινοτικός Σύμβουλος με αυξημένες τις δυνάμεις του.
Στις 28 Μαΐου 1967, με απόφαση του Στρατιωτικού Διοικητή Αθηνών, ο Μάριος Τσαγκάς παύθηκε από τα καθήκοντά του.
Στις εκλογές της 30ης Μαρτίου 1975 εξελέγη Πρόεδρος της Κοινότητας Νέας Χαλκηδόνας, επικεφαλής του Συνδυασμού “Δημοκρατική Αναδημιουργία”, λαμβάνοντας 2.331 ψήφους επί 3.674 εγκύρων ψηφοδελτίων.
Και στις εκλογές της 15 Οκτωβρίου 1978 ο Μάριος Τσαγκάς αναδείχθηκε Πρόεδρος της Κοινότητας Νέας Χαλκηδόνας, επικεφαλής του Συνδυασμού “Δημοκρατική Συνεργασία”, λαβών 2.173 ψήφους επί 4.068 εγκύρων ψηφοδελτίων.
Ως αποτέλεσμα της απογραφής πληθυσμού του 1981, η Νέα Χαλκηδόνα ανακηρύχθηκε σε Δήμο, και έτσι ο Μάριος Τσαγκάς υπηρέτησε τη Νέα Χαλκηδόνα ως Δήμαρχος από τις 13 Αυγούστου 1982 έως 31 Δεκεμβρίου 1982.
Στις εκλογές της 17ης Οκτωβρίου 1982, δυνάμεις υποτίθεται δημοκρατικές και προοδευτικές, παραμερίζουν τον γνήσιο προοδευτικό δημοκράτη Μάριο Τσαγκά, που τόσες προσπάθειες κατέβαλε υπέρ του πληθυσμού της Νέας Χαλκηδόνας και εμπιστεύονται τη θέση του επικεφαλής της “Δημοκρατικής Συνεργασίας” στον Χρήστο Παπαδόπουλο της Εταιρείας Δολοφόνων (!), ο οποίος τη δεύτερη Κυριακή υπερίσχυσε του Δημ. Γκίκα (“Δημοτική Ανανέωση”).
Ο Μάριος Τσαγκάς είχε και τότε εκλεγεί Δημοτικός Σύμβουλος επικεφαλής του Συνδυασμού “Δημοτική Συνεργασία”, καταταγείς ωστόσο τρίτος την πρώτη Κυριακή των εκλογών.
Χρωστούν θαρρώ πολλοί να δώσουν μιαν εξήγηση γι’ αυτό το γεγονός και δεν την έχουν δώσει ακόμη – ευπρόσδεκτη η τιμή στον Μάριο Τσαγκά, έστω και προεκλογικά, όμως και οι εξηγήσεις και απαραίτητες και απαιτητές.
Και τώρα κάτι πιο προσωπικό, γενικότερης ωστόσο σημασίας:
Ο προοδευτικός δημοκράτης Μάριος Τσαγκάς, φίλος του πατέρα μου Παντελή Παντελόγλου και του θείου μου Μανώλη Παντελόγλου, πρότεινε την έκδοση εφημερίδας τοπικής, δημοκρατικού και προοδευτικού περιεχομένου, την ευθύνη της οποίας να αναλάμβανα εγώ προσωπικά, έχοντάς μου απόλυτη εμπιστοσύνη, με δεδομένη και την εφημερίδα “Τα νειάτα”, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1964 στη Νέα Φιλαδέλφεια, στη Νέα Χαλκηδόνα και στη Β’ Μαραθώνεια Πορεία Ειρήνης, με εκδοτική, διευθυντική και επί της ύλης ευθύνη μου (άλλωστε είχα γράψει το μεγαλύτερο μέρος της ύλης της), με καθολική την αποδοχή του δημοκρατικού, προοδευτικού και αριστερού κόσμου της περιοχής μας και γενικότερα.
Εκτιμώντας πως καλύτερο θα ήταν δυνάμεις δημοκρατικές, προοδευτικές και αριστερές συλλογικά να αποφασίσουν επί του ζητήματος, δεν έδωσα συνέχεια στην πρόταση του Μάριου Τσαγκά· κακώς, διότι η δήθεν συλλογική σκέψη και πράξη έδωσε την αχτιδική “Προοδευτική Φωνή”, μια θνησιγενή εφημερίδα με καπέλο δύο δημοσιογράφους του “περιβάλλοντος” του Χαρίλαου Φλωράκη, εφημερίδας που συν τοις άλλοις με πλημμελή τρόπο αναφέρθηκε στον πατέρα μου με αφορμή τον θάνατό του, ενώ στις σελίδες της είδαν το φως δημοσιεύματα με περιεχόμενο αντλημένο από μελέτη μου, χωρίς τις αναγκαίες παραπομπές, θα έλεγα δε και με ανεπαρκή την ανάγνωσή της, με αποτέλεσμα να αλωνίζει στη Νέα Φιλαδέλφεια και στη Νέα Χαλκηδόνα η συντηρητική “Αναζήτησις” του Γιώργου Κακάτσου. Στην “Προοδευτική Φωνή”, έχοντας σοβαρές επιφυλάξεις ως προς τον σχεδιασμό της και παρακολουθώντας την πορεία της, αρνήθηκα να έχω την παραμικρή συμμετοχή (βλ. περισσότερα στη σημαντικά επαυξημένη νέα έκδοση του έργου μου “Πλατεία Πατριάρχου, η καρδιά της Νέας Φιλαδέλφειας”, που θα κυκλοφορήσει προσεχώς).
Κώστας Π. Παντελόγλου
