Και αυτά που ακολουθούν τα έχω αποσπάσει από άρθρο του Σπ. Πετρόπουλου, Δημάρχου Λαμιέων κατά τον Μεσοπόλεμο (βλ. “Έλεγχος” Λαμίας, 27 Οκτωβρίου 1934):
“Και τέλος: τι αξιοί η εποχή μας από τον πρόσωπον του Δημάρχου;
Πλήθος αρετών, αι οποίαι πηγάζουν από όλας τα ανθρωπίνας δυνάμεις: ήτοι ευαισθησίαν, ευφυΐαν και προ παντός θέλησιν.
Ο Δήμαρχος οφείλει να αισθάνεται τας ανάγκας του κοινού.
Επίσης είναι αναγκαίον να έχη επιτύχη εις την εξάσκησιν της προσωπικής του ζωής, να έχει προβλέψει ενεργείας, αλλά να μην προσπαθή να επιβάλλη εκ των άνω, παρά να προσπαθή να κινήση το ενδιαφέρον των λαϊκών κοινωνικών τάξεων διά τας αντιλήψεις του ταύτας και διά να λύση τα πρακτικά προβλήματα του καθημερινού δημοτικού του βίου, του χρειάζεται κρίσις υγιής, ταχίστη αφομοίωσις των πραγμάτων, και εν δώρον αποφασιστικότητος.
Όσον μεγαλύτερος είναι ο Δήμος, τόσον ωφελιμοτέρα είναι δι’ αυτόν μια γενική μόρφωσις, διότι ο τεχνικός του σύμβουλος δεν θα του επιβάλη τας αντιλήψεις του άνευ ελέγχου, και ο ίδιος θα αισθανθή ότι ο Δήμαρχος γνωρίζει την δουλειά του, και θα τον ακολουθήση με εμπιστοσύνην.
Αλλ’ ερωτώμαι: Πώς είναι δυνατόν ν’ αποκτήση κανείς μίαν τοιαύτην δραστηριότητα και μόρφωσιν;
Από την πρακτικήν των υποθέσεων των κοινών, από μίαν κλασσικήν μόρφωσιν και από το τραχύ σχολείον της ζωής.
Τα διπλώματα και οι τίτλοι δεν αποδεικνύουν απολύτως τίποτε, ούτε αυξάνουν την αξίαν του ατόμου· δεν αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος ο έχων ταύτα απέκτησε την τέχνην της διοικήσεως.
Δια να διοικήση τις πρέπει να καταλαβαίνη, να πείθη και, προ παντός, να θέλη.
Δύο ειδών είναι οι Δήμαρχοι, οι οποίοι σφάλλονται του προορισμού των. Οι μεν είναι έρμαιοι διαφόρων πολιτικών, οι δε ζητούν εν τη αφανεία και αδρανεία ν’ αποφύγουν κάθε κριτικήν διοικούντες άβουλα απρόσωπα και χωρίς δυναμικότητα προσωπικήν.
Ο καλός Δήμαρχος εργάζεται εν συμφωνία μετά της Δημαρχιακής Επιτροπής, την οποίαν δεν εξέλεξεν ο ίδιος αλλά το Δημοτικόν Συμβούλιον.
Εργάζεται εν αρμονία με το Δημοτικόν Συμβούλιον, προσπαθών πάντοτε να διατηρήση την πλειοψηφίαν αυτού (…).
Εργάζεται προσπαθών διά το αγαθόν του Δήμου και των λαϊκών κοινωνικών τάξεων, μένων πάντοτε πιστός εις τους φίλους του και εις την πολιτικήν του παράταξιν.
Διά να διατηρήση ο Δήμαρχος τας απαραιτήτους ομοφωνίας προς αποτελεσματικήν δράσιν, ανάγκη να είναι καλός διοικητικός, πειστικός μαχητής και καλός πολιτικός.
Το αξίωμα του Δημάρχου είναι βαρύτατον, αλλά παρά τούτο ή μάλλον ακριβώς διά τούτο είναι και πραγματικά μεγάλο”.
Προσθέτω τώρα δύο πράγματα:
Πρώτο ότι ο Σπ. Πετρόπουλος υπήρξε Γαλλομορφωμένος, καλός γνώστης των αυτοδιοικητικών πραγμάτων και μέλος της Διευθυνούσης Επιτροπής της Ενώσεως των Δήμων και Κοινοτήτων της Ελλάδος κατά τον Μεσοπόλεμο.
Δεύτερο: Όταν για πρώτη φορά έκανα λόγο για το άρθρο αυτό του Σπ. Πετρόπουλου στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” ενόψει των Δημοτικών Εκλογών του 1990, ο Μ.Κ., εκ των σημαντικών του λαϊκοδημοκρατικού μας κινήματος με συμβολή στα αυτοδιοικητικά, με βεβαίωσε ότι επρόκειτο για ξεχωριστό Δήμαρχο. Τον είχε ακουστά, αλλά και γνωρίσει, αν και εργαζόταν στην αυτοδιοίκηση της περιοχής καταγωγής του στο νομό Βοιωτίας.
Κώστας Π. Παντελόγλου
