Με τις πρώτες κιόλας μέρες της παρουσίας μου στον Δήμο Αθηναίων ως εκλεγμένος Δημοτικός Σύμβουλος στις Δημοτικές Εκλογές της 30ης Μαρτίου 1975, έθεσα το ζήτημα της αξιοποιήσεως των απορριμμάτων.
Είχα προσωπική αντίληψη ότι τα απορρίμματα δεν είναι για … πέταμα, για θάψιμο ήθελα να πω – και τα διαβάσματά μου στερέωσαν αυτή την πεποίθηση. Και βεβαίως, το “Κεφάλαιο” του Καρόλου Μαρξ.
Ο Κάρολος Μαρξ στο “Κεφάλαιο” αναφέρεται στην αξιοποίηση των απορριμμάτων· πιο συγκεκριμένα στα απορρίμματα παραγωγής και κατανάλωσης, στο κίνητρο και τους όρους αξιοποίησης των απορριμμάτων, στον ρόλο των απορριμμάτων στη βιομηχανία, στην οικονομία στη δημιουργία υπολειμμάτων, στα απορρίμματα σε σχέση με τις διακυμάνσεις της τιμής της πρώτης ύλης και σε σχέση με το ποσοστό κέρδους.
Απ’ όσα αναφέρονται βγαίνει το συμπέρασμα ότι σε συνθήκες μεγάλης κοινωνικής συγκέντρωσης, ύψωσης των τιμών των πρώτων υλών και προόδου της τεχνικής και της επιστήμης, η αξιοποίηση των απορριμμάτων γίνεται μια ενδιαφέρουσα οικονομικά υπόθεση.
Δυστυχώς στον Δήμο Αθηναίων, στο Τεχνικό Επιμελητήριο, στη “Δημοκρατική Συνεργασία”, στο κομμουνιστικό κόμμα, συνάντησα τοίχο, εκείνο της “υγειονομικής ταφής” – μην τους ακούτε που ψελλίζουν τώρα περί ανακύκλωσης, διαλογής στην πηγή κλπ.
Χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία, με τη δυναμική της μεταπολίτευσης, το δημολαϊκό κίνημα με τη βοήθεια της τεχνικοεπιστημονικής διανόησης, να βάλει τη σφραγίδα του σε τούτο τον κρίσιμο τομέα της καθημερινής ζωής των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων και επ’ ωφελεία της…
Όσον με αφορά, στα πρακτικά του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηναίων, στα δημοσιεύματά μου στη σειρά φυλλαδίων “Δημοτικά Ζητήματα” και στις σχετικές εργασίες μου που κυκλοφόρησαν σε ντοσσιέ, έχουν καταγραφεί τα στοιχεία που προσκόμισα και οι γνώμες που διατύπωσα, που σκάλωναν εκάστοτε για δημοσίευση στον “Ριζοσπάστη” του κομμουνιστικού κόμματος ή στα “Τεχνικά Χρονικά” του Τεχνικού Επιμελητηρίου…
Κώστας Π. Παντελόγλου
