Πριν 25 περίπου χρόνια, στη στήλη που κρατούσε στην εφημερίδα “Τα Νέα” και με τίτλο “Ο Ποδονίφτης” η Εύα Κοταμανίδου είχε γράψει:
“Το ρέμα των παιδικών μας χρόνων, τόπος παιχνιδιού και αναψυχής, στο θλιβερό προσκήνιο. Το ρέμα των εφηβικών μας χρόνων, που αγκάλιαζε τις κρυφές μας συναντήσεις, καταστροφικός χείμαρρος που σκορπά τον όλεθρο.
Μνήμες αλλοτινών καιρών θυμίζουν όχθες καταπράσινες, κοάσματα βατράχων, λιγοστό καθαρό νερό, πέτρες στρογγυλεμένες, μικρές σκαμμένες σπηλιές, γεφυράκια-περάσματα από τον Ποδονίφτη στους Ποδαράδες, όπως κάποιοι παλαιοί κάτοικοι αποκαλούσαν ακόμη τη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Ιωνία. Κανένα στοιχείο δεν αποδείκνυε, σε μας τουλάχιστον τα παιδιά, την ετυμολογία αυτών των ονομάτων. Ούτε κανέναν είχαμε δει να πλένει τα πόδια του στο ρέμα, εκτός από τα αγόρια που πλατσούριζαν στα νερά του, κυνηγώντας βατράχια, ούτε οι κάτοικοι του γειτονικού συνοικισμού είχαν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στα πόδια. Για μας ήταν απλά το Ρέμα! Ένα τετράγωνο κάτω από το Δημοτικό Σχολείο (του Σπαθάρη), μια ανάσα από το δάσος.
Το ρέμα και το δάσος ήταν οι μυστικοί δικοί μας χώροι, που συντρόφευαν παιχνίδια, συναναστροφές, βόλτες, έρωτες…
Παλιές φωτογραφίες της στιγμής, που εξέχουν από κατοπινά μπαζώματα και τσιμέντα, μαρτυρούν την ήρεμη φυσική, ακίνδυνη ομορφιά τους, μαζί με την ομορφιά των νιάτων μας”.
Το κείμενο της Εύας Κοταμανίδου είχε γραφτεί μετά την καταστροφική πλημμύρα του 1994.
Κώστας Π. Παντελόγλου
