Σε μια έρευνα της Περιβαλλοντικής Ομάδας του Λυκείου Νέας Χαλκηδόνας (καθηγήτριες: Αιμιλία Γιαννακοπούλου, Αικατερίνη Δάρλα και Ελισάβετ Μπαλλή), η οποία συνετελέσθη με τη βοήθεια των Τμημάτων Βοτανολογίας και Μετεωρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών – έρευνα την οποία παρουσίασε στην εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”, φθίνοντος του 1993, η δημοσιογράφος Μαίρη Πίνη, περιλαμβάνονται και τα ακόλουθα:
“Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των γεροντότερων κατοίκων, τα παλαιότερα χρόνια στις όχθες του Ποδονίφτη υπήρχαν ελιές, πλατάνια και φύτρωναν ζουμπούλια, βότανα, βούρλα, φλεσκούνια, λυγαριές. Στα δέντρα του έβρισκαν καταφύγιο πουλιά και ακούγονταν τις καλοκαιρινές βραδιές τριζόνια. (…) Όλοι (οι κάτοικοι) συμφωνούν ότι (ο Ποδονίφτης) ήταν πεντακάθαρος, είχε κρυστάλλινο νερό και οι νοικοκυρές μέχρι το 1944 πλένανε εκεί τα ρούχα τους και τα παιδιά μπαίνανε κρυφά σ’ ένα λάκκο και κολυμπούσανε. Μια παλαιά κάτοικος, μάλιστα, η Μαρία Ιουλία Χιωτάκη, ανέφερε ότι πριν το 1928 έπιναν νερό από το ποτάμι. (…) Ο Ποδονίφτης, λοιπόν, ήταν ένα ειδυλλιακό ρέμα με καθαρά νερά και εθεωρείτο εξοχή και τόπος εκδρομών για τους κατοίκους της περιοχής και πολλούς άλλους Αθηναίους. Άνθιζαν πολλά λουλούδια στις όχθες του και κυκλοφορούσαν ακόμη και αλεπούδες. Ο Παπαϊωάννου στο βιβλίο του “Ενθύμιο Αθηνών” αναφέρει “(…) Όσοι δεν ήθελαν να ξοδευτούν στις ταβέρνες (τα “Παναθήναια” και τόσες άλλες), μπορούσαν να αναπαυθούν στις δροσερές σκιές του Ποδονίφτη, της περιοχής δηλαδή που διέσχιζε το ομώνυμο ρέμα (…)”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
