Μετά τις βουλευτικές εκλογές της βίας και της νοθείας της 29ης Οκτωβρίου 1961, που στην κυβέρνηση είχε “αναδειχτεί” η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η φοιτητική και σπουδαστική νεολαία έστειλε στον αγύριστο τη φασιστική ΕΚΟΦ και με τους συλλόγους της διεκδίκησε ακαδημαϊκές ελευθερίες και το ακαδημαϊκό άσυλο.
Να λόγου χάριν πώς έθετε το θέμα σε ογκώδη συγκέντρωση την άνοιξη του 1962 ο Γενικός Γραμματέας της Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγων Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννης Γιαννουλόπουλος:
“Από πού αντλεί η Αστυνομία το δικαίωμα να καταρρακώνει τις ακαδημαϊκές ελευθερίες με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο;
Από πού αντλεί η Αστυνομία το δικαίωμα να εγκαθίσταται στους πανεπιστημιακούς χώρους (αναγνωστήρια, λέσχες, γραμματείες σχολών, προαύλια) και να προσπαθεί να οργανώσει τη ζωή των σπουδαστών κατά το πρότυπο των ραγιάδων, να δημιουργεί ψυχολογικό κλίμα φοβίας;
Από πού αντλεί η Αστυνομία το δικαίωμα να επεμβαίνει στον φοιτητικό συνδικαλισμό, στις συνελεύσεις, στις συνεδριάσεις, στις αρχαιρεσίες και την πίεση, με τη βία να προσπαθεί να κάμει τους φοιτητές άβουλα όντα που δεν θα είναι σε θέση να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους;”
Κώστας Π. Παντελόγλου
