Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές εξελέγη δήμαρχος ΝΦ-ΝΧ άλλος ένας αλεξιπτωτιστής, ο Γιάννης Βούρος.
Γύρω από τον αλεξιπτωτιστή συγκεντρώθηκαν από την αρχή άνθρωποι της πόλης με παρελθόν στην τοπική πολιτική ζωή, συχνά γκρίζο, αμφισβητήσιμο και βεβαίως όχι λαμπρό. Οι περισσότεροι από τους λοιπούς συνδυασμούς είχαν επίσης ανθρώπους με παρελθόν. Τέσσερις συνδυασμοί συνέπηξαν τελικά, μετά το απαραίτητο αλισβερίσι, τη “συμμαχία των τεσσάρων”, που έχει σήμερα την πλειοψηφία, μοιράζεται τα αξιώματα και τις έμμισθες θέσεις αιρετών και “συμβούλων” και επιχειρεί, γενικότερα, να κάνει τα κουμάντα στην πόλη. Οι πιο πολλοί παίκτες της “συμμαχίας των τεσσάρων” δεν έπεσαν από τον ουρανό όπως ο αρχηγός τους.
Πρόκειται για ένα σημαντικό πραγματικό δεδομένο, που μαζί και με τα εκλογικά αποτελέσματα, ακυρώνει το προεκλογικό επιχείρημα ότι ο Βούρος ως δήμαρχος-μαριονέτα είναι αποκλειστικά παρακολούθημα του Μελισσανίδη, και εξαφάνισε τους υπόλοιπους υποψηφίους: δεν τους εξαφάνισε, τους προσεταιρίστηκε, κι αυτό δε συνέβη με τη βία, αλλά με τη θέληση των υπολοίπων και κατόπιν διαπραγμάτευσης σε επίπεδο άμεσων ανταλλαγμάτων, αφού μετρήθηκαν τα κουκιά του πρώτου γύρου. Η όχι αμελητέα εξαίρεση του Χάρη Τομπούλογλου, που αν κι υποστηρικτής του σχεδίου Μελισσανίδη έμεινε έξω από τη μοιρασιά, αποδεικνύει σε αυτή την περίπτωση τον κανόνα.
Αυτό το τοπικό κατεστημένο, που τοποθετείται πολιτικά από το κέντρο ως τη βαθιά δεξιά και τη χουντική ακροδεξιά, ανέκαθεν αναζητούσε εκφραστή, κι εκφραστή δεν έβρισκε: αποδεικνύεται αυτό από το γεγονός ότι δεν έχει στεριώσει τα τελευταία 40 χρόνια μια σοβαρή υποψηφιότητα δημάρχου απ’ αυτόν τον χώρο, η οποία να αντέξει για πάνω από μια τετραετία και, κυρίως, να τύχει γενικής αποδοχής. Οι περιπτώσεις Παντελή Γρετζελιά στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νίκου Παπαμικρούλη στη Νέα Χαλκηδόνα δε θα ήταν ακριβές να ταξινομηθούν στις κεντρώες ως βαθιά δεξιές υποψηφιότητες, τότε που εκλέγονταν και μ’ αυτό που ήταν το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια τους.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε γιατί δεν καταφέρνει να βρει έναν συνεπή εκφραστή η τοπική δεξιά-κεντροδεξιά, αλλά η ταχύτητα εναλλαγής των “συμμαχιών” σ’ αυτό το χώρο μάς δείχνει ότι πρόκειται για μια περιοχή κινούμενης άμμου, όπου το σημαντικότερο δεν είναι οι θέσεις αρχής και μια πολιτική ανάλυση των πραγμάτων (με την οποία θα διαφωνούσαμε, αλλά βεβαίως θα ήταν μια συγκροτημένη πολιτική ανάλυση προς αντιμετώπιση), αλλά τα ατομικά μικροσυμφέροντα, οι έμμισθες θέσεις, οι σχέσεις με τους κομματικούς μηχανισμούς του παλιού καλού δικομματισμού και τις εκεί διαμειβόμενες διελκυστίνδες και η φιλοσοφία της … κατσίκας του γείτονα. Αυτός ο “πολιτικός πολιτισμός” επικράτησε στην πόλη μας στις δημοτικές εκλογές του 2019.
Χωρίς αυτή τη θλιβερή κατάσταση της νεοφιλαδελφειώτικης και νεοχαλκηδονιώτικης (κυρίως) δεξιάς και κεντροδεξιάς, δεν θα μπορούσαμε να συζητάμε ούτε για υποψηφιότητα και δημαρχία Βούρου, ούτε για στήριξη του σχεδίου Μελισσανίδη εντός της πόλης. Διότι για να πάρει το πάνω χέρι ο δεξιός-κεντροδεξιός χώρος και να ξαναβάλει το χέρι στο μέλι της τοπικής πολιτικής διαχείρισης και του δημοτικού προϋπολογισμού, χρειαζόταν ένα κάποιο όραμα για την πόλη – και αφού οι μικροί άνθρωποι δεν μπορεί να έχουν μεγάλα οράματα, πήραν ένα δανεικό: την “Αγιά Σοφιά” του Μελισσανίδη· ένα ελληνορθόδοξο κατασκευαστικό σχέδιο, ελληνορθόδοξο κατά την έννοια ότι ο “καπιταλιστής” υλοποιεί το έργο σε τζάμπα δημόσια γη, με τζάμπα δημόσιο χρήμα και με την απαιτούμενη ιδεολογική γαρνιτούρα.
Τον κομβικό ρόλο αυτού του τοπικού πολιτικού κατεστημένου δεκαετιών δεν πρέπει να τον ξεχνάμε, αν θέλουμε να κάνουμε κάποια χρήσιμη ανάλυση της κατάστασης που διαμορφώνεται πλέον στη Νέα Φιλαδέλφεια και να συνεισφέρουμε στην ανατροπή της: οι αλεξιπτωτιστές δεν έπεσαν μόνοι τους, κι εκεί που έπεσαν βρήκαν φίλους…
π.
