Είχαν περάσει πάνω από 20 χρόνια, από τότε που νεαρός σπουδαστής του ΕΜΠ, τη δεκαετία του ‘60, υπογράμμιζα στους “αρμόδιους” της Νέας Φιλαδέλφειας την ανάγκη να γραφτεί η ιστορία της.
Με είχε βοηθήσει στη συνειδητοποίηση της ανάγκης αυτής η πολύμορφη αναφορά στην 40ετία από τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1962.
Επεσήμανα και κατά τους χρόνους της μεταπολίτευσης αυτή την ανάγκη, κι όταν διαπίστωσα την έλλειψη ενδιαφέροντος για σχετική συλλογική δράση, με μια Ανακοίνωση (18.1.1986) γνωστοποίησα την υπ’ εμού δημιουργία του Κέντρου Ιστορίας Νέας Φιλαδέλφειας. Δημοσίευσαν την είδηση η Δημοτική Επιθεώρηση του Θανάση Μάλλιου και η Αναζήτηση του Γεωργίου Κ. Κακάτσου, αλλά και ο Ριζοσπάστης.
Θυμάμαι σαν τώρα τι μου είπε σχετικά ο Σάββας Σταματιάδης, Δήμαρχος της Νέας Φιλαδέλφειας (1979-1990), παλαιός κάτοικος της πόλης μας:
“Θα βοηθήσω! Αλλά από τώρα σου λέω: να μην ξεχαστεί ο Γιάννης Αποστολίδης, ο Μορφωτικός και Ψυχαγωγικός Σύνδεσμος”.
Ε, για τον Γιάννη Αποστολίδη και τον Μορφωτικό ούτε λέξη στο βιβλίο που κυκλοφόρησε το ΠΠΙΕΔ, για την επί δεκαετίες ύπαρξη και δράση του – κι ας τέθηκαν επικεφαλής του, στην πορεία των χρόνων, κι άλλοι άξιοι, όπως ο ανιψιός του Γιάννη, Βασίλης Αποστολίδης, που τα κρίσιμα χρόνια 1969-1971 τη δικτατορίας των συνταγματαρχών, με εκλογές αναδείχθηκε πρόεδρος και ανέπτυξε αξιόλογη δράση, διαδεχθείς μεγαλύτερούς του στην ηλικία, μεταξύ των οποίων ο Θανάσης Παπαντωνίου, θύμα της Δίκης των Αεροπόρων, της πλεκτάνης αυτής του βαθέος παρακράτους, η οποία και αυτή δεν αξιώθηκε καταγραφής στο βιβλίο που κυκλοφόρησε το ΠΠΙΕΔ.
Το βιβλίο μου Πλατεία Πατριάρχου, η καρδιά της Νέας Φιλαδέλφειας (2017) και ο Κόσμος της Ν. Φιλαδέλφειας, το βιβλίο του Βασίλη Αποστολίδη Η ζωή μου ένα ποτάμι (α’ έκδοση 2016 και β’ έκδοση 2018) και το δικό του κυρίως έργο η εφημερίδα Ευκαιρίες και Προσφορές, η Πορεία μέσα στον χρόνο και η Αναζήτηση του Γεωργίου Κ. Κακάτσου, αν είχαν ληφθεί υπόψη και διαβαστεί απροκατάληπτα και με προσοχή θα είχε αποφευχθεί το βαρύ αυτό ατόπημα.
Κώστας Π. Παντελόγλου
