Διαβάζοντας κάποιος το βιβλίο [;] που κυκλοφόρησε το ΠΠΙΕΔ δεν πρόκειται να μάθει ποιοι είναι εκείνοι που μελέτησαν, από κάθε άποψη, έναν από τους 12 μεγαλύτερους Μικρασιατοπροσφυγικούς συνοικισμούς στην περιοχή Αττικής, αυτόν της Νέας Φιλαδέλφειας.
Ποιοι επέβλεψαν τις εργασίες ανεγέρσεώς του, ποιοι οι εργολάβοι και τι ανέλαβε ο καθένας να κτίσει – και το εργατικό δυναμικό; η συνδικαλιστική του οργάνωση, ποιοι οι εκπρόσωποι;
Οι κυβερνήσεις από την έναρξη της διαδικασίας ανέγερσης, οι αλληλοδιάδοχοι υπουργοί Πρόνοιας ποιοι ήταν, τι έπραξε ο καθένας για να φτάσει ο Συνοικισμός στην κατοίκησή του και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του.
Και οι Δήμαρχοι του Δήμου των Αθηναίων τι έπραξαν σχετικά ο καθένας, μέχρι οι Δημοτικές Εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934 να δώσουν αυτοδιοικητική υπόσταση στον Συνοικισμό των Μικρασιατών Προσφύγων της Νέας Φιλαδέλφειας και τον αντίστοιχο της Νέας Μαδύτου, που είχε υπαχθεί και αυτός στην ίδια Κοινότητα. Ο Συνοικισμός των Προσφύγων της Νέας Μαδύτου ήταν ένας από τους 34 μικρότερους προσφυγικούς συνοικισμούς στην περιοχή Αττικής και εκπρόσωποί του πάντοτε μετείχαν στα Κοινοτικά και αργότερα στα Δημοτικά Συμβούλια της Νέας Φιλαδέλφειας.
Διαβάζοντας τα στη σελίδα 73 του βιβλίου [;] που κυκλοφόρησε το ΠΠΙΕΔ πληροφορούμαστε ότι “τον Ιούνιο του 1928 έγιναν τα εγκαίνια (!)” του Σχολείου του Μεγάλου (2ου Δημοτικού Σχολείου) – δεν το προσδιορίζουν έτσι το Σχολείο, αλλά το διευκρινίζω εγώ για να καταλαβαίνουν όλοι για ποιο Σχολείο μιλάμε – κι ακόμη ότι “τον Σεπτέμβριο του 1931 είχαν προχωρήσει οι εργασίες (!) ενός σύγχρονου και “ιδεώδους σχολείου από πάσης απόψεως”. Ούτε λόγος για το ότι το κτίσιμο του Σχολείου αυτού τελείωσε το 1932, ότι μελετητής του ήταν ο διαλεκτός αρχιτέκτονας Νικόλαος Μητσάκης (1899-1941) ότι ήταν κι αυτό ενταγμένο στο πρόγραμμα των Σχολικών Κτιρίων του ’30, πρόγραμμα για το οποίο μας κατατόπισε υπεύθυνα η έκδοση του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος, που επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας Πάτροκλος Καραντινός, προλόγισε ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ανάργυρος Δημητρακόπουλος και κυκλοφόρησε το 1938, ενώ επανεκδόθηκε και πρόσφατα με επιμέλεια του Αντρέα Γιακουμακάτου. Ωστόσο ούτε αυτή η έκδοση περιλαμβάνεται στη βιβλιογραφία του βιβλίου [;] που κυκλοφόρησε το ΠΠΙΕΔ.
Στη βιβλιογραφία του βιβλίου [;] που κυκλοφόρησε το ΠΠΙΕΔ δεν περιλαμβάνεται επίσης και κάτι κατατοπιστικό για τον Νικόλαο Μητσάκη, αλλά και κάποια έστω δημοσιεύματα και βιβλία που αναφέρονται στα Σχολικά Κτίρια του ’30 και ειδικότερα στο Σχολείο το Μεγάλο στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Στη σελίδα 73 δεν βρέθηκε χώρος να γραφτεί και το όνομα του καθηγητή Γιάννη Κωνστανταράκη, ο οποίος υπήρξε εκ των πρώτων κατοίκων της ΝΦ, και ως γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας τα χρόνια αυτά συνετέλεσε κι αυτός με τον τρόπο του, ώστε να αποκτήσει η Νέα Φιλαδέλφεια το 2ο Δημοτικό Σχολείο της, το Σχολείο το Μεγάλο όπως το λέγαμε – ο Γιάννης Κωνστανταράκης, από τους σημαντικούς της Φοιτητικής Συντροφιάς, φίλος στενός του Καζαντζάκη (ας διαβαστεί η Αναφορά στον Γκρέκο) και της Γαλάτειας Καζαντζάκη, συνεργάτης του Αλέξανδρου Δελμούζου, με πλούσιο διδακτικό, μεταφραστικό και συγγραφικό έργο, συν τοις άλλοις, δίδαξε και στο Γυμνάσιο της Νέας Φιλαδέλφειας μεταπολεμικά, απαγγέλοντας απέξω όλο τον Ερωτόκριτο με την ωραία του φωνή, όπως βεβαιώνει η μαθήτρια στο Γυμνάσιό μας δημοσιογράφος Μαρία Καραβία, που προσθέτει: “Αυτός μάς δίδαξε με τρόπο αξέχαστο την Αντιγόνη και μαζί ιδέες, πιστεύω και τρόπο ζωής” (βλ. εφημ. Η Καθημερινή, 13 Φεβρουαρίου 1993). Περισσότερα για τον Γιάννη Κωνστανταράκη στο βιβλίο μου Πλατεία Πατριάρχου, η καρδιά της Νέας Φιλαδέλφειας, το οποίο η συγγραφική ομάδα του βιβλίου [;] που κυκλοφόρησε στο ΠΠΙΕΔ το κατέγραψε στη βιβλιογραφία μεν, αλλά… Ας μην τα ξαναλέμε!
Κώστας Π. Παντελόγλου
