“Στην [τρίτη] ταινία μου γράφω το “Άσ’ τα μαλλάκια σου ανακατωμένα”. Εκεί συνεργαζόμουν με τον Μιχάλη Σουγιούλ.
Ένας συνθέτης καταπληκτικός. Μαζί του έγραψα πάρα πολλά τραγούδια, κι ακόμη τον πήρα ως συνθέτη στις επιθεωρήσεις που έγραφα τότε. Και γράφαμε πολλές [με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο].
Το “Άνθρωποι Άνθρωποι” ανέβηκε στο θέατρο “Μετροπόλιταν”, που ήταν παλιά λυρική σκηνή, θερινή λυρική σκηνή, και το κάναμε ο Γιαννακόπουλος κι εγώ θέατρο καλοκαιρινό. Το ονομάσαμε “Μετροπόλιταν” κι έχει μείνει από τότε.
Στο “Μετροπόλιταν” λοιπόν έβαλα και τις δύο αγάπες μου (τις συνθετικές) να συνεργαστούν, τον Σουγιούλ και τον Γιαννίδη.
Από το “Άνθρωποι Άνθρωποι” είναι και το “Τραμ το τελευταίο”. Είναι ένα νούμερο που έπαιξαν τότε ο Φωτόπουλος, η Σπεράντζα Βρανά, η Φιλλίδου, ο Φιλιππόπουλος και χάλασε κόσμο.
Γράψαμε πολλά αρχοντορεμπέτικα τότε με τον Μιχάλη Σουγιούλ, που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Τα τραγούδια τότε δεν τα γράφαμε γιατί ήμαστε σε κυκλώματα ή γιατί ανήκαμε σε εταιρείες ή γιατί είχαμε υπογράψει συμβάσεις με φωνογραφικές εταιρείες, τα γράφαμε γιατί μας κάνανε κέφι προσωπικό. Είναι πολλά τα τραγούδια που τα γράψαμε για να πειραχτούμε μεταξύ μας, όπως το “Βρε πώς μπατιρίσαμε που σαρανταρίσαμε”. Όλα τα πρόσωπα του τραγουδιού, ο Γιώργος, ο Χρήστος, ο Λευτέρης, ήταν πρόσωπα υπαρκτά. Με τον Γιαννακόπουλο πολλές φορές πειράζαμε τον Σουγιούλ επειδή ήταν από την Μικρά Ασία (**), πως δεν μπορούσε να γράψει τίποτ’ άλλο εκτός από αρχοντορεμπέτικα.
Εκείνος όμως επέμενε πως αν του φέρναμε στίχους θα μπορούσε να γράψει κι ευρωπαϊκή μουσική, κι αφρικάνικη, ακόμη και τζαζ. Έτσι λοιπόν έγραψε το “Μπέμπα μπέμπα”. Πόσο δίκιο είχε και πόσο σπουδαίος συνθέτης υπήρξε.
Έγραψε πολλά τραγούδια και για τον κινηματογράφο και για το θέατρο. Είχα μεγάλη ευχέρεια στον στίχο. Ο πρώτος μου δίσκος ήταν με τη Δανάη, το “Θα ξανάρθεις”.
Η Δανάη ήταν ένα πολύ μορφωμένο κορίτσι, φίλη δημοσιογράφος, με ποιητικές συλλογές, μεταφράσεις από γαλλικά και ισπανικά. Ζωγράφιζε επίσης πάνω σε βότσαλα, αριστουργηματικά πράγματα”.
Από το λεύκωμα Αλέκος Σακελλάριος, το ταλέντο βγήκε από τον Παράδεισο, που με επιμέλεια του Μάκη Δελαπόρτα κυκλοφόρησε το 2001 από τις Εκδόσεις Άγκυρα (βλ. σελ. 32).
Ο Μιχάλης Σουγιούλ ήταν από τις Τράλλεις (Αϊδίνιο) Μικράς Ασίας, κατοίκησε στη γειτονική Νέα Ιωνία. Και στη Νέα Φιλαδέλφεια ξεδίπλωσε το ταλέντο του δουλεύοντας με την ορχήστρα του και τη Ζωζώ Σαπουντζάκη στο κοσμικό κέντρο “Κομπαρσίτα”. Η Ζωζώ Σαπουντζάκη έχει αναφερθεί με ιδιαίτερα θετικό τρόπο για το κοινό της “Κομπαρσίτας”, και ξεχωριστά στον Αλέκο Σακελλάριο και τον Χρήστο Γιαννακόπουλο που, εμπνεόμενοι από την ατμόσφαιρα και το κλίμα που επικρατούσε, έγραφαν σε μια γωνιά τα κείμενά τους.
Ας προσθέσω για τη Δανάη Στρατηγοπούλου δυο-τρία πράγματα ακόμη: Έγραψε για τον Αττίκ, δίδαξε Λαογραφία σε Πανεπιστήμιο της Χιλής τον καιρό της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, μετέφρασε το Κάντο Χενεράλ του Πάμπλο Νερούδα. Πέθανε στις 17 Ιανουαρίου 2009, είχε γεννηθεί το 1913.
Κώστας Π. Παντελόγλου
