“Δεν επρόκειτο για “επιφανειακά” έργα, αλλά με βάθος. Έμπαιναν στην ψυχολογία του Έλληνα, το συγγραφικό “νυστέρι” τους εισχωρούσε βαθιά μέσα στα “εθνικά” μας ελαττώματα και γι’ αυτό έμειναν διαχρονικά – Το “Ένας ήρωας με παντούφλες” με τον μεγάλο Βασίλη Λογοθετίδη, σκιαγραφούσε τον αγνό πατριώτη, τον απόστρατο στρατηγό, τον ήρωα πολεμιστή, που ζούσε με μια πενιχρή σύνταξη και η “πολιτεία” τον θυμήθηκε μόνον όταν κάποιοι φαύλοι πολιτικάντηδες θέλησαν να στήσουν κομπίνα για να φάνε λεφτά απ’ τον [κρατικό] κορβανά.
Το “Οι Γερμανοί ξανάρχονται” που γράφτηκε αμέσως μετά την Κατοχή και τον αιματηρό “Δεκέμβρη” [1944], αποτελεί σάλπισμα εθνικής συμφιλίωσης και νουθεσία προς όλους τους φανατικούς. – “Ο Θανασάκης ο πολιτευόμενος” ζωγραφίζει παραστατικά την μανία του Έλληνα με την πολιτική, την ασυνέπειά του και την προσπάθεια κενόδοξων φαύλων ν’ ανέλθουν στα βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα. – Και το “Υπάρχει και φιλότιμο”, με τον αξεπέραστο Λάμπρο Κωνσταντάρα σαν “Μαυρογιαλούρο”, είναι πάντα επίκαιρο για όλες τις εποχές. Δίνει με μοναδική ζωντάνια και ανυπέρβλητο χιούμορ το πορτραίτο υπουργών που είναι άσχετοι με το αντικείμενο του τομέως που έχουν αναλάβει στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα οι “επιτήδειοι” που βρίσκονται στο περιβάλλον του υπουργού να κλέβουν, να “τρώνε” με “δέκα μασέλες”, πάντα με την κάλυψη ότι πρωτοστατούν σε “έργα” προς όφελος του “συνόλου”, χωρίς ο λαός να ωφελείται σε τίποτε και να ευνοούνται μόνον “οι δικοί μας άνθρωποι”, δηλαδή όσοι είναι του “κόμματος”!
Πίσω από το γέλιο, την κωμωδία, κρύβεται μαστίγιο για να χτυπήσει τη διαφθορά, που ποτέ δεν λείπει από τις εκάστοτε κυβερνήσεις μας. … Ένα άλλο έργο τους, πάρα πολύ ανθρώπινο, ήταν “Η μεγάλη παρένθεσις”, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τον τίτλο “Χαμένα όνειρα”, στο οποίο πρωταγωνιστούσαν η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Λαυρέντης Διανέλος, ο Γιώργος Δαμασιώτης κά.”
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Α. Λεονταρίτη, Αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι. Δημοσιογραφία Θέατρο – μια εποχή, Εκδόσεις Προσκήνιο 2005, σελ. 92-93.
