Το κοινωνικό ζήτημα είναι παρόν και τώρα, τον καιρό του κορονοϊού – παρά τον Χάρτη του Ατλαντικού (1941), την Ιδρυτική Δήλωση των Ηνωμένων Εθνών (1942) και τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (1945), την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1948), την Ευρωπαϊκή Σύμβαση περί Προασπίσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (1950), την Τελική Πράξη της Συνδιασκέψεως για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (1975) – με τη μία ή άλλη μορφή, όχι μόνο ως μη εξαλειφθέν, αλλά παρόν και με εντελώς αδιανόητες ή και βάρβαρες μορφές.
Δε χρειάζεται θαρρώ ιδιαίτερη προσπάθεια για να διαπιστωθεί πως δεν υπήρξε πορεία προς την κοινωνική ασφάλεια, όπως υποσχέθηκε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούζβελτ για τον μεταπολεμικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κόσμο στο μήνυμά του προς το Κογκρέσο της 6ης Ιανουαρίου 1941 – πρόκειται για τον περίφημο “Λόγο των Τεσσάρων Ελευθεριών”, στον οποίο υποσχέθηκε ένα Κόσμο Ανθρώπων απαλλαγμένο από το φόβο και την ανάγκη – και όπως προοιωνίζονταν ο “Χάρτης του Ατλαντικού” (14 Αυγούστου 1941)…
Η κοινωνική ασφάλεια διαφέρει των κοινωνικών ασφαλίσεων διότι περιλαμβάνει κάθε είδους φροντίδας και προστασίας των ασθενέστερων οικονομικώς, μαζί δηλαδή με τις κοινωνικές ασφαλίσεις* και την κοινωνική πρόνοια και την ιατρική αντίληψη και κάθε μέτρο που τείνει στο ανέβασμα του βιοτικού και πνευματικού επιπέδου του λαού.
Η κοινωνική ασφάλεια – στο φως μιας πιο δραστικής αντιμετωπίσεως του κοινωνικού ζητήματος – ας διεκδικηθεί από τώρα· υπάρχουν οι τρόποι· κι ας έχουν απαγορευθεί, ορθώς, οι συνάξεις λόγω κορονοϊού…
Η διεκδίκηση της κοινωνικής ασφάλειας – στο φως μιας δραστικής αντιμετώπισης του κοινωνικού ζητήματος – δεν πρέπει να περιμένει το μετά. Άλλως…
Κώστας Π. Παντελόγλου
* Οι κοινωνικές ασφαλίσεις φροντίζουν, υποτίθεται, σε περιπτώσεις ατυχημάτων εργασίας, ασθενείας, αναπηρίας, ανεργίας, γήρατος και θανάτου περισσότερο ή λιγότερο ικανοποιητικά.
