Από μια ομιλία του Μανώλη Γλέζου σε συνεστίαση των Λαμπράκηδων της Θεσσαλονίκης, που έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 1967, είναι όσα ακολουθούν:
“… Ο άνθρωπος πέτυχε επιτεύγματα καταπληκτικά και οραματίζεται να πετύχει ακόμη πιο απίστευτα. Οι γνώσεις του για τον κόσμο, για τον χώρο, για τον χρόνο όλο και πληθαίνουν. Νέοι άγνωστοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά του. Οι γνώσεις του ανθρώπου έχουν φτάσει σε απίθανα μεγέθη.
Οι γνώσεις του όλο και διεισδύουν στον μικρόκοσμο. Σε 70 ανέρχονται τα νέα πράγματα που ανακάλυψε μέσα στο μικροσκοπικό άτμητο μέχρι πριν λίγο άτομο. Οι γνώσεις του επίσης όλο και απλώνονται στον μακρόκοσμο, φθάνουν σε απίθανες αποστάσεις, που όχι ο βίος ενός μόνο ανθρώπου δε θα επαρκεί να τις καλύψει, αλλά και πολλών ακόμα γενεών. Το ίδιο επίσης, οι γνώσεις του έφτασαν για το παρελθόν στα δισεκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα, και όλο προχωρούν. Όλο και πιο πολύ μαθαίνει ο άνθρωπος τι έγινε χθες, προχθές, στα ιστορικά χρόνια, στην προϊστορική εποχή, στα βάθη του παρελθόντος. Και όλο και πιο πολύ, όχι προφητεύει, αλλά γνωρίζει το μέλλον του, το οραματίζεται, το σχεδιάζει, το προγραμματίζει, κτίζει την πορεία του στο μέλλον.
Με τις γνώσεις του αυτές, ο άνθρωπος πέτυχε να νικήσει το κρύο με τη φωτιά, τις αρρώστιες με τα φάρμακα, το σκοτάδι με το φως. Χωρίς να είναι ψάρι, πλέει στη θάλασσα και κάτω απ’ αυτήν. Χωρίς να είναι πουλί, απέκτησε φτερά και πετάει. Νίκησε τη βαρύτητα, την ίδια την έλξη της γης, βγήκε έξω από τα όριά της και σήμερα κρούει τις πύλες του Διαστήματος. …
… Ο άνθρωπος πέτυχε να απελευθερωθεί από τη δουλεία, από τη δουλοπαροικία, αγωνίζεται να απελευθερωθεί από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, και οραματίζεται να κτίσει μια κοινωνία, όπου ο κάθε άνθρωπος θα είναι ελεύθερος, θα έχει τα ίδια δικαιώματα ο ένας με τον άλλον. Οραματίζεται την εποχή που δεν θα υπάρχει η αγωνία του πολέμου, η αγωνία της πείνας, η αγωνία του πρόωρου θανάτου από τις αρρώστιες. Οραματίζεται την εποχή που θα εξαλειφθούν όλες αυτές οι αγωνίες, και θα υπάρχει μια και μόνη αγωνία: η ιερή αγωνία της δημιουργίας. …
Οραματίζεται να εξαλείψει τούτη την ανατριχιαστική και απαράδεκτη για κάθε ανθρώπινη συνείδηση εικόνα: Η Ινδία και η Ινδοκίνα γειτονεύουν. Στην Ινδία, εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν και χιλιάδες πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα. Δίπλα, πάλι, στην Ινδοκίνα, χιλιάδες βόμβες φτιαγμένες από ανθρώπινα χέρια, ξερνούν τον θάνατο, σκοτώνουν ανθρώπους, νέους, γέρους, παιδιά, γυναίκες. Στο Βιετνάμ 250.000 είναι τα νεκρά παιδιά και 1.000.000 τα ανάπηρα. Κάθε ελεύθερη ανθρώπινη συνείδηση μπροστά σ’ αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα κατά της ανθρωπιάς αναρωτιέται: Δεν είναι δυνατόν, αντί ο ανθρώπινος μόχθος να κατασκευάζει βόμβες που σκοτώνουν ανθρώπους, παιδιά, να κατασκευάζει τροφή για να σώζει τους ανθρώπους απ’ την πείνα; Δεν είναι δυνατόν αντί ο άνθρωπος να κατασκευάζει το θάνατο, να κατασκευάζει τη ζωή;”.
Περιλάμβανε και άλλα η ομιλία αυτή του Μανώλη Γλέζου, που βρίσκεται αποθησαυρισμένη στη Γενιά μας, τη δεκαπενθήμερη εφημερίδα των Λαμπράκηδων, στο 35ο φύλλο της, που κυκλοφόρησε στις 28 Φεβρουαρίου 1967 – αλλά γι’ αυτά, μια άλλη φορά…
Κώστας Π. Παντελόγλου
