Ένα απ’ τα προβληματάκια της τρέχουσας και της επόμενης περιόδου αφορά τον τοπικό τύπο κι είναι καλή στιγμή να το επισημάνουμε.
Από τότε που οι τοπικές εφημερίδες πήραν τη μορφή του free press και έπαψαν να έχουν αναγνώστες που δίνουν τον οβολό τους για να διαβάσουν κάτι σοβαρό, εξαρτώνται οικονομικά από τους διαφημιζόμενους. Θα έλεγε κανείς ότι, για τον Τύπο, αυτό ήταν λίγο σαν να αυτοπυροβολήθηκε στο πόδι.
Στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας, το γεγονός αυτό σημαίνει ότι τα τοπικά έντυπα και ιστοσελίδες βασίζονται για το μεροκάματο στην τοπική οικονομική ζωή. Κι αφού η τοπική οικονομική ζωή βασίζεται με τη σειρά της, σύμφωνα με την “αναπτυξιακή προοπτική” που μας ταΐζουν διάφοροι εδώ και κάποια χρόνια, στη μονοκαλλιέργεια της εστίασης, η τοπική ενημέρωση πληρώνεται σε ένα σημαντικό βαθμό με το χρήμα αυτού του κλάδου. Αυτό είναι σαφές αν δει κανείς τη σύνθεση των διαφημιστικών καταχωρήσεων του τοπικού τύπου.
Τι γίνεται όμως όταν η εστίαση έχει πάει περίπατο για μήνες και δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα επιστρέψει και με τι δυναμική; Γιατί να πληρώσεις διαφήμιση σε τοπική εφημερίδα αν έχεις μαγαζί στη Σάρδεων, φερ’ ειπείν; Και πώς θα εξασφαλίσουν τα προς το ζην οι μικρές, σχεδόν ατομικές επιχειρήσεις της τοπικής ενημέρωσης;
Η κεντρική κυβέρνηση έλυσε το γρίφο με τη γνωστή υπόθεση των 11 εκατομμυρίων ευρώ.
Η τοπική μας εξουσία, άραγε, μήπως έχει ανάλογες εμπνεύσεις; Και ποια θα είναι η υπηρεσία που ενδεχομένως θα κληθούν να προσφέρουν επί πληρωμή οι τοπικές επιχειρήσεις ενημέρωσης στη δημοτική αρχή, πέραν της κοινοποίησης των ανακοινώσεών της, που ήδη συμβαίνει και δωρεάν;
π.
