Ο Βασίλης Εφραιμίδης γεννήθηκε το 1915 στο χωριό Ακντά Μαντανί του Πόντου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κατέληξε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αδελφή του η οδοντίατρος Πολυξένη Εφραιμίδου. Ο ίδιος σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1935-1939).
Έχει αναφερθεί στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου και τη Γερμανική Κατοχή γράφοντας: “Καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Μέσα στο σκοτάδι της άγριας λογοκρισίας, αναλαμπές αλήθειας, ελευθερίας, σαρκασμού, κυκλοφορούν, ακούγονται ιδιαίτερα στους κύκλους της νεολαίας, οι βαρναλικοί στίχοι. Πολυδύναμη παρουσία η απήχησή τους στα χρόνια του Αντιφασιστικού Πολέμου, στην παρανομία της Ναζιστικής Κατοχής. Αδιάσπαστα δεμένη με την εποποιΐα της Εθνικής Αντίστασης”.
Για τη δράση του στον πόλεμο του 1940-41 παρασημοφορήθηκε με το Αριστείο Ανδρείας. Με την κατάρρευση του μετώπου γύρισε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μαζί με τον Σάββα Σταματιάδη εκπροσωπούν τη Νέα Φιλαδέλφεια στο πρώτο “κομματικό γραφείο Νέας Ιωνίας και Νέας Φιλαδελφείας”, όπως έχει σημειώσει ο Σάββας Σταματιάδης.
Ενταγμένος στο ΕΑΜ, ο Βασίλης Εφραιμίδης εργάστηκε ακαταπόνητα ως οργανωτής και διαφωτιστής – η Μαρία Καρά, στο βιβλίο της με τίτλο Επονίτισσα στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας, Εκδόσεις Δωρικός, 1982, γράφει για το συναπάντημά της με τον Βασίλη Εφραιμίδη κατά την προετοιμασία της διαδήλωσης για την κάθοδο των Βούλγαρων στη Μακεδονία (22 Ιουλίου 1943):
“Ο Κώστας Μ(πηλιαράκης) και εγώ τραβάμε για το νεκροταφείο του Αγίου Αντώνη (Β’ Νεκροταφείο Αθηνών). Πίσω από το Νεκροταφείο είναι ένα ξεροπόταμο γεμάτο πέτρες και αγκάθια. … Ξαφνικά, μια μικρή φωτίτσα ενός σπίρτου, ένα τσιγάρο ανάβει. Είναι το σύνθημα πούρχεται από την απέναντι όχθη. Ο Κώστας φεύγει. Κατεβαίνει το ρέμα, οι πέτρες κατρακυλάνε πίσω του. Μένω μόνη πλάι στον τοίχο του νεκροταφείου. … Ο χρόνος φαίνεται ατελείωτος, ώσπου κάποια στιγμή ακούγεται από απέναντι ένα σιγανό σφύριγμα. Επιτέλους. Κατεβαίνω το ρέμα όσο μπορώ πιο γρήγορα, κατρακυλώ, γρατζουνιέμαι, πέφτω, σηκώνομαι, … ανεβαίνω. Τέσσερα χέρια με βοηθούν να ανέβω στο ίσιωμα. Εκεί περιμένει ο Βασίλης Εφραιμίδης. Φοράει εκείνο το καφέ ρεπούμπλικο. Χάνεται για λίγο και ξανάρχεται κρατώντας ένα μεγάλο τσουβάλι. Είναι το υλικό. Είναι βαρύ, ασήκωτο. Το αρπάμε και δρόμο. Περνάμε από μικρά δρομάκια ως το σπίτι …”.
Το υλικό ήταν οι προκηρύξεις για τη διαδήλωση της 22ας Ιουλίου 1943.
Ο Βασίλης Εφραιμίδης, στις συνθήκες της μεταβαρκιζιανής Αγγλοκρατίας αναλαμβάνει τη διεύθυνση της ΕΑΜικής Ελεύθερης Ελλάδας, διώκεται με το νόμο περί Τύπου και το Γ’ Ψήφισμα και φυλακίζεται.
Το 1951, το 1956, το 1958, το 1961, το 1963 και το 1964 εκλέχθηκε βουλευτής της προδικτατορικής ΕΔΑ, της οποίας ήταν και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής. Από το 1952 ως και το 1956, διετέλεσε διευθυντής της εφημερίδας Η Αυγή.
Ο Βασίλης Εφραιμίδης διέφυγε την σύλληψη στις 21 Απριλίου 1967 και μετέβη στη Δυτική Ευρώπη, αναπτύσσοντας έντονη αντιδικτατορική δράση για την οποία του αφαιρέθηκε η ιθαγένεια και οι συντάξεις του ως βουλευτού και δικηγόρου.
Κατά τη Μεταπολίτευση υπήρξε ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1982 υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων.
Πέθανε το έτος 2000 προδομένος από την καρδιά του.
Κώστας Π. Παντελόγλου
