Καταχωρώ σήμερα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” το τρίτο μέρος του γραφτού με το θέμα του τίτλου – καταχώρησα, πάλι εδώ, το δεύτερο και το πρώτο μέρος:
“Η δύναμη της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών μεγάλωσε σταθερά χάρη στην δημοσιότητα που της έδωσε το ραδιόφωνο, ο τύπος, η τηλεόραση και η υποστήριξη των αντιδραστικών. Αυτή η δύναμη φαίνεται από μια αποκαλύπτική στατιστική: την αντίθετη στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών ψήφο του Κογκρέσσου. Στα 1945 υπήρχαν 186 αντίθετοι ψήφοι. Στα 1958 υπήρχε μόνο 1 ψήφος που στα 1961 έφτασε στις 6. Σήμερα υπολογίζεται ότι 100 μέλη του Κογκρέσσου είναι εναντίον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών, αλλά φοβούνται να εκδηλωθούν μέσα σ’ αυτήν την υστερία του παράλογου αντικομμουνισμού που τόσο προσπάθησε η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών να δημιουργήσει.
Η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών δεχόταν την βοήθεια του Εφ-Μπι-Άι που συχνά ήταν παράνομη. Εάν ένα άτομο παραβίασε τον νόμο μπορεί να διωχτεί, εάν, όμως, δεν παραβιάστηκε κανένας νόμος οι ενέργειες του Εφ-Μπι-Άι υποτίθεται πως πρέπει να σταματούν. Παρ’ όλα αυτά μέλη του Εφ-Μπι-Άι συνεχίζουν τις προσπάθειες συλλογής πληροφοριών. Είναι φανερό ότι εάν το Κογκρέσσο δεν έχει την δύναμη να εκθέτει ένα άτομο μόνο και μόνο για να το εκθέσει, πολύ λιγώτερη δύναμη έχει γι’ αυτό το Εφ-Μπι-Άι. Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά από κατεστραμένες καριέρες, οικογένειες, ζωές από αυτοκτονίες. Η δραστηριότητα της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών καταδικάστηκε από τον Πρόεδρο Ρούζβελτ μέχρι τον Πρόεδρο Κέννεντυ, κι από τους περισσότερους διανοούμενους της Αμερικής.
Είναι πια καιρός για όλους τους Αμερικάνους να καταλάβουν ότι αυτοί, και όχι μερικοί κομμουνιστές, είναι τα πραγματικά θύματα της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών. Στα 1930 η κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη ήταν θεμελιώδης και η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών την πολέμησε. Στα 1960 η ειρήνη είναι θεμελιώδης απαίτηση και η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών καταδιώκει το Γυναικείο Κίνημα για την Ειρήνη. Πάντοτε, σε τελευταία ανάλυση, θίγονται τα συμφέροντα του Αμερικανικού λαού από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών.
Ας εξετάσουν οι Αμερικανοί τους ανθρώπους της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών και τους αντιπάλους τους και ας κρίνουν με κοινό νου. Ποιοι είναι αυτοί; Ο Τόμας ένας όχι ευκαταφρόνητος κλέφτης. Ο Ράνκιν ένας λυσσασμένος ρατσιστής. Ο Γουντ ένας υποστηρικτής της Κου-Κλουξ-Κλαν. Ο Βέντε, που είπε ότι: “Στήριγμα του κομμουνισμού … είναι η μόρφωση των λαών”. Ο Γουώλτερ που χαρακτήρισε όσους είχαν αντιρρήσεις για τον νόμο του περί μεταναστεύσεως σαν “εξ επαγγέλματος Εβραίους που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα”. Οι αντίπαλοί τους είναι: Η Δημοκρατική Οργάνωση Γυναικών, η Ελεάνορ Ρούζβελτ, ο Hugo Black, Ο Γουίλλιαμ Ο. Ντάγκλας, ο Άλμπερτ Άινσταϊν, ο Τόμας Μαν, ο Έλμερ Ντέιβις, ο Νόρμαν Τόμας, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Άρθουρ Μίλλερ, ο Μάικλτζων.
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος από κάθε επάγγελμα, κάθε θρήσκευμα, κάθε πολιτική απόχρωση. Στα 1950 στις φυλακές του Κοννέκτικατ δυο άνθρωποι βρέθηκαν ο ένας αντίκρυ στον άλλον: απ’ την μια μεριά ο άλλοτε γερουσιαστής Πάρνελ Τόμας, πρόεδρος της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών, καταδικασμένος επί κλοπή. Από την άλλη μεριά ο δρ Τζέικομπ Αουσλάντερ, φυσικός, μέλος της Επιτροπής Βοηθείας των Αντι-Φρανκικών Προσφύγων, καταδικασμένος επί “προσβολή του Κογκρέσσου”, γιατί αρνήθηκε να δείξει κατάλογο ονομάτων σ’ αυτόν τον ίδιο τον Πάρνελ Τόμας. Αυτό το γεγονός είχε έναν αναμφισβήτητο συμβολισμό για την Αμερική. Είναι η σύγκρουση του πολιτικού του Νιου Τζέρσεϋ (στο πρόσωπο του Τόμας) του θρασύδειλου, μέτριου και αδαή, με τον Αουσλάντερ, γεννημένο ηγέτη, θαρραλέο, καλλιεργημένο, ανθρωπιστή. Ποιος από τους δυο αντιπροσωπεύει, στην πραγματικότητα, την χώρα μας στα μάτια μας και στα μάτια όλου του κόσμου;
(*) Νιου Ντηλ:Το σύνθημα των Αμερικανών Δημοκρατικών από το 1931, που συμπύκνωνε την πολιτική του οικονομικού φιλελευθερισμού και των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων στους τομείς της παραγωγής, διεθνών σχέσεων και κοινωνικών μέτρων. Εμπνευστές του Νιου Ντηλ υπήρξαν οι ριζοσπάστες και μετριοπαθείς σοσιαλιστές που πλαισίωναν από το 1927 την πιο προοδευτική μερίδα του Δημοκρατικού Κόμματος (Μοργκεντάου, Σμιθ, Φίλλιπς, κά.) και εκφραστής του ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ. Με το σύνθημα του Νιου Ντηλ κατήλθε στις Προεδρικές Εκλογές του 1932 ο Ρούζβελτ και κατήγαγε θριαμβευτική νίκη επί του Ρεμπουμπλικάνου Χούβερ, του κυριώτερου υπεύθυνου της οικονομικής κρίσης του 1929-1932.
Στον εσωτερικό τομέα το Νιου Ντηλ εκφράστηκε με την αναδιοργάνωση της διοίκησης (1934), της γεωργικής παραγωγής (1936) και των συνθηκών εργασίας (1935). Στον εξωτερικό (τομέα) σημαντικώτερες εκδηλώσεις υπήρξαν η αναγνώριση της ΕΣΣΔ (1936) και η καταδίκη του φιλοναζιστικού απομονωτισμού (1936).
Το Νιου Ντηλ τερματίστηκε πριν ακόμη λήξει η θητεία του Ρούζβελτ, το 1937, δηλαδή πριν ακόμη αρχίσουν να αποδίδουν “για τον λαό” τα μέτρα που σχεδιάστηκαν γι’ αυτόν. Το μεγάλο κεφάλαιο, με πρόσχημα την διεθνή κρίση και τις φιλοφασιστικές εκδηλώσεις στην Ευρώπη, σε συνεργασία με τα πιο αντιδραστικά στρατοκρατικά στοιχεία των ΗΠΑ, κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν την πορεία της Αμερικανικής κοινωνίας, παρά το γεγονός ότι ο Ρούζβελτ και το 1938 αλλά και μέχρι τον θάνατό του αγωνιζόταν για να επαναφέρει στην ζωή το Νιου Ντηλ. Ο Πόλεμος και η μοιραία προώθηση των στρατιωτικών στην πρώτη γραμμή της Αμερικανικής ζωής, απετέλεσαν το τελικό πλήγμα εναντίον του Σχεδίου. Ωστόσο, είναι τόσο θρυλικό το πρόγραμμα του Ρούζβελτ ώστε ακόμα και οι από θέση αρνητές του Νιου Ντηλ χρησιμοποίησαν το όνομά του για να παραπλανήσουν τους ψηφοφόρους…
Κρίνοντας από επιστημονικής πλευράς το Νιου Ντηλ θα πρέπει να κατατάξουμε το σχέδιο αυτό όχι στα σοσιαλιστικά ή έστω σοσιαλδημοκρατικά μέτρα με τα οποία η Ευρώπη του Μεσοπολέμου είχε κάποια εμπειρία εκείνη την εποχή, αλλά στα καθεαυτό καπιταλιστικά προγράμματα ανόρθωσης μιας οικονομίας οι βάσεις της οποίας ουδέποτε έπαψαν να είναι καπιταλιστικές…”
Κώστας Π. Παντελόγλου
