Εισαγωγικά στον Άρη Βελουχιώτη, το δίτομο έργο του Πάνου Λάγδα που κυκλοφόρησε στα 1964-1965 από την “Κυψέλη” και η Έλλη Αλεξίου κατέθεσε τη δική της γνώμη για τον Άρη, σημειώνοντας μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:
“Το να χάνεται ένας αγωνιστής από τους εχθρούς του είναι φυσικό· το περιμένει κι ο ίδιος. Μα να χάνεται χτυπημένος από εχθρούς και δικούς είναι σπαραγμός. Ύστερα από ειδών-ειδών κυνηγητά και φυλακές σε σκληρούς ομαδικούς αγώνες,βρέθηκε κοντά του, στερνό του καταφύγιο, σύντροφος και σωτήρας του, ένα περίστροφο!
Τον διαπόμπεψαν μετά θάνατο, τον αποκεφάλισαν, τον έφτυναν… τίποτα δεν ήσαν όλα αυτά. Μεγάλωναν τη δόξα του. Τους καημούς, τους είχε πάρει μαζί του.
Τώρα ο Άρης, που αγαπήθηκε ζωντανός και κλάφτηκε πεθαμένος όσο λίγοι, στέκει δίπλα στους πικραμένους αγωνιστές: στον Ανδρούτσο, στον Κολοκοτρώνη και στον Μακρυγιάννη, στον Μπελογιάννη και τον Πλουμπίδη… όχι μικρότερός τους σε έργα, μα με πιο ακάνθινο το στεφάνι της αχαριστίας στο μέτωπο”.
ΥΓ. Αυτές τις μέρες της επετείου του θανάτου του Άρη από το βάθος κάποιου συρταριού ανασύρθηκε μια φωτογραφία, η μόνη που γελά ο Άρης εικονιζόμενος με τη μητέρα του, που όπως μας βεβαιώνει δημοσιογράφος σε δημοσίευμά της στο διαδίκτυο, αποκτήθηκε από τον φωτογράφο της Αντίστασης Δημήτρη Μεγαλίδη κατά τον μεταπολιτευτικό καιρό – όμως στον πρώτο τόμο του Άρη Βελουχιώτη του Πάνου Λάγδα, που κυκλοφόρησε πριν τη δικτατορία των συνταγματαρχών, το 1964, στη σελίδα 70, μπορεί να δει κανείς πιο πλήρη την εκδοχή αυτής της φωτογράφισης (με παρουσία και του πατέρα του Άρη) και σχετική κατατοπιστική λεζάντα.
Κώστας Π. Παντελόγλου
