Αν και πέρασαν δεκαετίες ολόκληρες από τα χρόνια του ’60, που βρισκόταν και τότε σε έξαρση το ζήτημα του ρατσισμού στην ακρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, δεν έχει θαρρώ χάσει καθόλου σε αξία και σημασία ένα κείμενό μου, το οποίο δημοσιεύτηκε τότε στην Γενιά μας, τη δεκαπενθήμερη έκδοση της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, συναντώντας ευρεία την επιστημονική και πολιτική, μα και τη νεανική κατάφαση.
Το κείμενο αυτό στόλισε το 25ο φύλλο της 16σέλιδης Γενιάς μας (20 Αυγούστου 1966) εξώφυλλο (φώτο) και οπισθόφυλλο (τετράστηλο με δύο φωτογραφίες: του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ η μια, χτυπημένου από τους ρατσιστές και της “λευκής δύναμης” των ρατσιστών η άλλη).
Ο τίτλος του κειμένου μου ήταν “Το φυλετικό πρόβλημα· μύθος και πραγματικότητα” – κεφάλαια του κειμένου: Αντικρύζοντας το φυλετικό πρόβλημα – Οι Λευκοί συναντούν τους Έγχρωμους – Ο ρατσισμός – Μιλά η Ιστορία… – … Η Βιολογία – … και η Γενετική – Άνισες παιδείες, όχι άνισες φυλές – Επαγρύπνηση και πάλη (ενάντια στον ρατσισμό).
Είπα να μεταφέρω δείγμα της γραφής μου του ’60 στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας προς κατατοπισμό, αλλά και θεωρητικό εξοπλισμό των αναγνωστών του – ξεκινώ από το κεφάλαιο “Οι Λευκοί συναντούν τους Έγχρωμους”:
“Οι αποικιακές επιχειρήσεις γεννήθηκαν στο τέλος του 15ου αιώνα από μια διπλή ανάγκη, που την καθώριζαν τα μπαχαρικά και το χρυσάφι. Τότε ήταν κι η εποχή που ο Λευκός συνάντησε Έγχρωμους· Μαύρους, Κίτρινους, Κόκκινους. Το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν μια απάνθρωπη και ωμή εκμεταλλευτική κυριαρχία της λευκής φυλής πάνω στις άλλες. Σαφής μαρτυρία το κυνήγι των σκλάβων στην Αφρική, ο πόλεμος του οπίου στην Κίνα.
Η ανισότητα στην πολιτιστική ανάπτυξη των διαφόρων φυλών χρησιμοποιήθηκε για τον διαχωρισμό σε “ανώτερες” και “κατώτερες” φυλές, έτσι που να δικαιολογείται η κυριαρχία των Λευκών, που κήρυξαν την φυλή τους σαν την πιο αξιόλογη και προορισμένη να κυβερνήσει τον Κόσμο.
Ιδιαίτερες προσπάθειες στην κατεύθυνση αυτή κατέβαλαν και καταβάλλουν εκείνες οι Χώρες, οι άρχουσες τάξεις των οποίων ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την ιδεολογική δικαίωση του δικαιώματος να έχουν στην υποταγή τους τους Λαούς”.
Και συνεχίζω με το κεφάλαιο που επιγράφω “Ο ρατσισμός”:
“Κι έτσι ξεπήδησε το φρούτο του ρατσισμού. “Όταν οι μεγαλοκτηματίες του Νότου άρχισαν να ανησυχούν για το δικαίωμά τους νάχουν δούλους στα κτήματά τους, τότε οι διάφορες θεωρίες, που υπεράσπιζαν το δικαίωμα της δουλοκτησίας διαδόθηκαν με μεγάλη ταχύτητα, που υπαγορευόταν από την ανάγκη της καταπολεμήσεως των ιδεών του κόμματος, το οποίο είχε ήδη γίνει επικίνδυνο για τους δουλοκτήτες… Τότε ακριβώς βρέθηκαν τεράστιες δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν σ’ έναν αγώνα από ρητορικά βήματα, από τις εφημερίδες και την επιστήμη ακόμη, όπως αργότερα και στον πολεμικό τομέα”.
Μαζί με την ανάπτυξη των αποικιακών απαιτήσεων της Γερμανίας, ο μαχητικός της ρατσισμός γινόταν όλο και περισσότερο ιδεολογία των μιλιταριστικών της κύκλων, με αποτέλεσμα στο τέλος να πάρει την πιο εξτρεμιστική μορφή – την μορφή του φασισμού.
Και για να δώσουν επιστημονικό χρίσμα στους ισχυρισμούς τους, χρησιμοποιούν επιχειρήματα δύο ειδών: συγκριτικά-μορφολογικά και γενετικά.
Η Ιστορία όμως, και η αληθινή Επιστήμη ανατρέπουν τα επιχειρήματά τους”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
