Από ένα γραφτό για το έργο της Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας (ΠΕΕΑ) τον καιρό της Γερμανικής Κατοχής, δημοσιευμένο στην Κομ-Επ, αντλώ όσα καταχωρώ σήμερα παρακάτω:
“Η Πράξη 22 ρυθμίζει την εθνική εισφορά πάνω στην παραγωγή. Τα καινούργια στοιχεία που εισάγει η Πράξη αυτή και που αποτελούν ριζική ανατροπή της παλιάς φορολογικής πολιτικής του αντιλαϊκού Κράτους είναι:
- Η απαλλαγή από κάθε εισφορά σε ένα κατώτερο όριο, που παράγει μια φτωχή αγροτική οικογένεια (200 οκάδες δημητριακά, 100 οκάδες πατάτες, 50 οκάδες όσπρια, 50 οκάδες λάδι, 200 οκάδες κρασί, 50 οκάδες ξηροί καρποί, 200 οκάδες λαχανικά, 100 οκάδες φρούτα, κλπ.).
- Η προοδευτικότητα στην εθνική εισφορά, που αρχίζει από 5% και φτάνει σε 13%.
- Η ενότητα στη φορολογία. Κάθε άλλη φορολογία καταργείται.
- Η παραχώρηση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση 20% από τα έσοδα της εθνικής εισφοράς, που πραγματοποιεί το Κράτος”.
Ας συγκριθεί το πνεύμα και το γράμμα αυτής της φορολογικής πολιτικής, το πνεύμα και το γράμμα της φορολογικής πολιτικής της Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας τον καιρό της Γερμανικής Κατοχής, με το πνεύμα και το γράμμα της φορολογικής πολιτικής έκτοτε και και μέχρι των ημερών μας, και ας συναχθεί συμπέρασμα τι εστί λαϊκή εξουσία επί του κρισίμου αυτού ζητήματος, του ζητήματος της φορολογικής πολιτικής.
Ας συναχθεί και δια της συγκρίσεως και συμπέρασμα όσον αφορά τα οικονομικά της Αυτοδιοίκησης – πώς τα εννοούσε το πρώτο καθεστώς λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα, και πώς τα εννοεί το αντιλαϊκό μεταπολεμικό καθεστώς, η “εοκική πρακτική”, ο “Καποδίστριας” και ο “Καλλικράτης”, η “γερμανική τεχνογνωσία”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
