“(…) απ’ όλες τις πόλεις του Κόσμου, στην Αθήνα μπορείς να έχεις τα πιο ανέλπιστα συναπαντήματα. Μέσα σ’ ένα πρωινό, είδα τον Γιώργο Σεφέρη να μπαίνει στου “Φλόκα” και τον Κώστα Βάρναλη να τα πίνει στο υπόγειο καρβουνιάρικο του Θανάση στο Κολωνάκι. (…)
Η Αθήνα, η πιο ανοιχτή πόλη του Κόσμου! Πόσο μεγάλη βόλτα χρειάστηκε να κάνω για να σ’ ανακαλύψω και συ να βρίσκεσαι μέσα στα πόδια μου: Μασσαλία, Παρίσι, Πράγα, Βουδαπέστη, Γράμμος· κι ύστερα Μπούλκες, Σόφια, Μόσχα, Τασκένδη. Εκεί πια νόμισα πως τελείωνε η ζωή μου· η ζωή που διάλεξα, τα επίλοιπα χρόνια θα κυλούσαν πάντα μέσα στην ίδια προοπτική, σταχτιά ή ρόδινη, αδιάφορο. (…) Οι φίλοι ωστόσο, οι συγγενείς, οι σύντροφοι, τα πλήθη, που είχαμε αφήσει πίσω και θαρρούσαμε πως είχαν πέσει σε χειμερία νάρκη, όπως είχαμε πέσει εμείς, κι ας λέγαμε τ’ αντίθετο στον Τύπο και τα ραδιόφωνα, εκείνοι δηλαδή ο κόσμος, ο λαός, όχι μόνο δεν είχαν παραιτηθεί (“το όπλο παρά πόδα” και πράσινα άλογα!), αλλά και πάλευαν πιο σωστά, λιγόλογοι, ανυποχώρητοι. Κατέβαιναν σ’ όλες τις εκλογικές μάχες. Πότε κέρδιζαν δέκα έδρες, πότε καμμιά, πότε είκοσι τέσσερεις. Δεν ήταν η πραγματική τους δύναμη: ήταν μόνο το βαρόμετρο που έδειχνε το κλίμα της τρομοκρατίας της Δεξιάς. Όταν όμως στα 1958 η ΕΔΑ κέρδισε 79 έδρες κι έγινε αξιωματική Αντιπολίτευση, τότε η τρομοκρατία ξαναδυνάμωσε. Το παρακράτος, σ’ όλη του την έξαρση, αλώνιζε τον τόπο ασύδοτο και αποθρασυμένο. Στα 1961 γίνονται οι εκλογές βίας και νοθείας με βάση το σχέδιο “Περικλής” κατασκεύασμα της CIA. Ο Παπανδρέου κήρυξε τον “ανένδοτο αγώνα”. Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και η πάνδημη κηδεία του κάνουν να τρίζουν τα θεμέλια της παντοκρατορίας της Δεξιάς. Ο Καραμανλής που ήξερε πως η εξουσία έχει περάσει ολόκληρη στα χέρια του παρακράτους, παραιτείται και φεύγει στο Παρίσι. Ήρθε η εκλογική νίκη του Νοέμβρη [1963] κι έπειτα του Φλεβάρη [1964]· κάτι θαμποχάραζε στον ορίζοντα. Οι πόρτες αργά και λίγο-λίγο άνοιγαν επιτέλους!”
