Από μια συνέντευξη του ποιητή Νίκου Καρούζου στον Αντρέα Μπελεζίνη, που είχε δημοσιευτεί στο “Διαβάζω” (τεύχος 48, Δεκέμβριος 1981), είναι όσα παρακάτω καταχωρώ σήμερα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”.
Ρωτά ο Αντρέας Μπελεζίνης:
“Το ευρύτερο ποιητικό σας ενδιαίτημα διαγράφεται ευθύς εξαρχής: είναι η εγγύτερη Αττική και η Αθήνα (και, μνημονικά, τ’ Ανάπλι)· είναι η οδός Σταδίου, ο Εθνικός Κήπος, “οι αστραφτεροί κισσοί της Πλάκας”, ο Ιερός Βράχος, αλλά και τα “μικρά εστιατόρια της Λαχαναγοράς”, ο Λυκαβηττός (που τον αγαπάτε, κι ας τον θεωρούσε ξένο σώμα στην Αττική ο Περικλής Γιαννόπουλος), η “χυμένη πρωτεύουσα” (λιγότερο απάνθρωπη στη νιότη μας), η “τρομερή Αθήνα της αναδουλειάς”, όπως λέτε κάπου. Αλήθεια, θα θέλατε να μας μιλήσετε για τους πιο αγαπημένους σας χώρους στην Αθήνα κατά την εποχή που την διαλέξατε ως ποιητικό σας οικητήριο;”
Και απαντά ο Αναπλιώτης ποιητής Νίκος Καρούζος:
“Είπατε ήδη εσείς τόσα πράματα, τι να προσθέσω εγώ; Ας πούμε κάτι για τον Περικλή Γιαννόπουλο. Αυτός ο άνθρωπος έκανε “σταθμικές” αναλύσεις του Αττικού φωτός, της Αττικής μορφολογίας, … υπήρξε δαιμόνιος αισθητής. Αλλά εγώ ποτέ μου δεν κατάλαβα την απέχθεια που ένιωθε για τον Λυκαβηττό, που συνδέεται θαυμάσια με όλη την ορεινή διαλεκτική του Αττικού περιβάλλοντος, άλλωστε “διαλέγεται” αρμονικά και με την Ακρόπολη…”
Κώστας Π. Παντελόγλου
