Απόσπασμα από εισήγηση του Δημήτρη Πικιώνη προς τη Γενική Γραμματεία Τουρισμού το 1946 είναι όσα καταχωρώ σήμερα στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας – περιλαμβάνονται στα Κείμενά του, που κυκλοφόρησαν από από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης το 1985:
“Εις την δενδροφύτευσιν ιδίως δέον να καταβληθή μεγίστη φροντίς. Η σχέσις γης και αυτόχθονης χλωρίδος δεν είναι απλή τυχαιότης. Ως σχήμα, ως χρώμα, ως τόνος, ως άρωμα, η χλωρίς αυτή, δένδρον ή θάμνος συνδέεται δια μιας τυχαίας αρμονίας προς την γην η οποία την εγέννησεν. Η τάσις μας να προτιμώμεν από τα αυτόχθονα τα ξένα, μόνον δια τον λόγον ότι φύονται ταχέως αποτελεί αυθαιρεσίαν, η οποία διασπά και καταστρέφει την μυστικήν αυτήν αρμονίαν πολύ πέραν των προβλέψεων της νοοτροπίας των πολλών… Κάτι πολυτιμώτερον της φυσικής αυτής αρμονίας καταστρέφεται, το μεταφυσικόν, το ψυχικόν σύμβολον, που αποτελεί δι’ ημάς η εικών της χλωρίδος αυτής”.
Προσθέτω πως τα παραπάνω του Δημήτρη Πικιώνη έχει επικαλεστεί και ο Δασολόγος Γιώργος Ντούρος σε κείμενό του με τίτλο “Ξενικά και αυτόχθονα είδη φυτών στις αναδασώσεις και την κηποτεχνία”, το οποίο έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Νέα Οικολογία (τεύχος 40, Απρίλιος 1995) – και περιλαμβάνεται στο βιβλίο του με τίτλο Φύσις αλατόμητος. Κείμενα που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από την Ευώνυμο Οικολογική Βιβλιοθήκη (Σάκης Κουρουτζίδης).
Στο βιβλίο αυτό χρωστώ κριτική παρουσίαση στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας το συντομότερο δυνατόν – η δασική και γενικότερη χρησιμότητά του το επιβάλλει αυτό.
Κώστας Π. Παντελόγλου
