Ο Βάρναλης στην προδικτατορική Αυγή έγραφε το χρονογράφημα, που φιλοξενούνταν κάτω από τη ρουμπρίκα “Λόγια που Καίνε” – πορτραίτο του Βάρναλη την ώρα της δουλειάς του στην Αυγή μάς έχει δώσει ο Γεράσιμος Σταύρου, με τα ακόλουθα:
“Μεροκαματιάρης της πένας. Απ’ τα ξημερώματα με τους πρώτους εργάτες ξεκινάει. Αν βρει κλειστή την πόρτα των γραφείων (της Αυγής) κι αργεί νάρθει ακόμα ο πρωινός κλητήρας, δεν τόχει τίποτα να μπει στην τύχη σ’ ένα λεωφορείο να πάει ως το τέρμα και να γυρίσει.
Η μεγάλη του καλημέρα στο λαό μας: το χρονογράφημά του. Στρώνεται στο γράψιμο σα ναρχίζει μια χειρωνακτική εργασία. Βγάζει το σακάκι, ανασηκώνει τα μανίκια, απλώνει στο στήθος και στη μέση μια ποδιά, σαν τους καλφάδες στα τσαγκαράδικα, και πέφτει κυριολεκτικά με τα μούτρα πάνω στα χαρτιά του. Κάπου μια ντουζίνα καλοξυσμένα μολύβια έχει αραδιάσει στο τραπέζι σε όλα τα σχέδια και μεγέθη. Αν τον ρωτήσετε τι τα θέλει τόσα μολύβια έτοιμα προς … δράσιν θα σας απαντήσει πως δεν μπορεί αλλιώς να δουλέψει. Μόλις σπάσει ή λιώσει του ενός η μύτη, αρπάζει τάλλο. Δεν μπορεί να σταματήσει. Είναι τα εργαλεία του δουλευτή που δεν ταφήνει να του παγώσουν τα χέρια. Έτσι κι ο σιδεράς έχει στη φωτιά τις αναμμένες σφήνες για να παίρνει τη μια όταν λιγοστεύει η κόκκινη φλόγα της άλλης. Με τον ίδιο τρόπο ο Μπαρμπα-Κώστας μας φτιάχνει τα “Λόγια που καίνε”. Α, εκείνα τα χειρόγραφα τι τραβάνε μαζί του. Αυτά μάλιστα, θα τον νομίζουν ένα γέρο παράξενο. Και θα έχουν δίκιο. Δεν μουτζουρώνει ποτέ την λέξη ή την φράση που δεν του αρέσει για να προχωρήσει. Θα την σβύσει με γομολάστιχα, να μην υπάρχει. Θα γράψει πάνω της την καινούργια, κι αυτό μπορεί να γίνει δυο και τρεις φορές, πέντε φορές. Ποτέ δεν αποφεύγει κάτι που τον ενοχλεί. Παλεύει ακούραστος με την έκφραση. Γι’ αυτό είναι θριαμβευτής της…”
Κώστας Π. Παντελόγλου
