Λίγο πριν παίξει για τελευταία φορά τον “Οιδίποδα επί Κολωνώ” στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, στις 5 Αυγούστου 1989, ογδονταεννέα χρόνων, ρωτήθηκε ο Αλέξης Μινωτής για μερικά της ζωής, αιώνια μα και επίκαιρα. Μεταξύ άλλων και για το ερώτημα του σημερινού τίτλου – και να η απάντηση (βλ. περιοδικό “Η Λέξη”, τεύχος 170, Ιούλιος-Αύγουστος 2002, σελ. 663):
“Οι νέοι πρέπει να πνευματοποιηθούν λιγάκι. Πρέπει να αρχίσουν να στοχάζονται. Δεν είναι μόνο η καλοπέραση σκοπός της ζωής. Είναι και η σκέψη, ο στοχασμός, η τέχνη, η αισθητική, η ποίηση, πέρα από την καλοπέραση. Η καλοπέραση είναι ένα αμάρτημα, το οποίο βέβαια είναι συγχωρητέο και στο οποίο υποπίπτουμε όλοι, αλλά μέχρις ενός ορισμένου σημείου. Από κει και πέρα πρέπει να είναι πνευματική η ζωή μας, κυρίως των νέων”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
