Το γραφτό που καταχωρώ παρακάτω και υπό τον τίτλο που το καταχωρώ, πρωτοδημοσιεύτηκε στο πρώτο φύλλο της 15θήμερης έκδοσης της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη “Η Γενιά μας”, που κυκλοφόρησε στις 27 Ιουλίου 1965 – δημοσιεύθηκε δε ανυπόγραφο.
Το πρώτο φύλλο της “Γενιάς μας” ήταν αφιέρωμα στον Σωτήρη Πέτρουλα και τις τότε κινητοποιήσεις για τη Δημοκρατία, προς αντιμετώπιση του παλατιανού πραξικοπήματος.
Το πρώτο φύλλο της “Γενιάς μας” κοσμούσε και αυτό την Έκθεση με θέμα “Η ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ, η δεκαπενθήμερη έκδοση της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ)”, η οποία έλαβε χώρα από τις 27 μέχρι και τις 29 Ιανουαρίου 2005 στη Νέα Φιλαδέλφεια (οδός Δεκελείας 141, στο ισόγειο έναντι του δημοτικής ιδιοκτησίας θερινού κινηματογράφου “Άλσος”) οργανωθείσα από το Κέντρο Κοινωνικοπολιτικών Μελετών και Ερευνών των Εκδόσεων Παντελόγλου. Τα όσα στη Έκθεση αυτή εκτέθηκαν παρουσίασα προσωπικά, όντας ένας εκ των συνεργατών της “Γενιάς μας”:
Η ανοιχτή του καρδιά έπαψε να χτυπά. Τα μεγάλα του γαλαζοπράσινα μάτια – τα πάντα γελαστά – έφυγαν απ’ ανάμεσά μας. Ο Σωτήρης Πέτρουλας δεν υπάρχει πια…
Ήταν απλός ο Σωτήρης, και σεμνός. […] Μόνη του έγνοια η καθημερινή πάλη για τα ιδανικά. Μόνη του φιλοδοξία ο αγώνας
Ήταν ένα μεγάλο παιδί. Πάντα γελαστός, πάντα χαρούμενος. Δεν θύμωνε. Ποτέ δεν ύψωνε τη φωνή. Αντιμετώπιζε τα πάντα με χαμόγελο.
-Κάθισε να το συζητήσουμε, είναι η κουβέντα που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου, από την γνωριμία μαζί του. “Κάθισε να το συζητήσουμε”. Κι όταν ακόμη θύμωνες, κι όταν ακόμη χτυπούσες το τραπέζι. Με την ηρεμία του σε κέρδιζε. Σε ανάγκαζε “να το συζητήσουμε”…
Ήταν βαθιά συναισθηματικός ο Σωτήρης. Πολλές φορές μιλούσε πρώτα η καρδιά. Και ήταν, ίσως, το μόνο του “ελάττωμα”.
Ήταν συγκροτημένος άνθρωπος και δημιουργικό μυαλό. Μελετούσε πάρα πολύ και εργαζότανε. Ιδιαίτερα αγαπούσε τις οικονομικές επιστήμες και πιο πολύ τη φιλοσοφία. Στην οργάνωση της ΑΣΟΕΕ έκαμε τακτικά μαθήματα φιλοσοφίας και (πολιτικής) οικονομίας.
o
Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε πριν 23 χρόνια εκεί κάτω στα κακοτράχαλα βουνά της Μάνης στο Οίτυλο. Τα βουνά της Μάνης ήταν γεμάτα αντάρτες. Και η οικογένεια Πέτρουλα μαζί τους εκεί στα βουνά του Ταϋγέτου.
Κι όταν ήρθε η λευτεριά, το 1945, ο Θεόδωρος Πέτρουλας, κυνηγημένος από τους ταγματασφαλίτες, πήρε την οικογένεια […] κι ήρθε στην Αθήνα.
Εδώ ο μικρός Σωτήρης έβγαλε το δημοτικό σχολείο δουλεύοντας σ’ ένα κουρείο. Ήταν πρώτος μαθητής. Όπως πρώτος ήταν και κατόπιν στη μέση εμπορική των Εμποροϋπαλλήλων και του Αλικάκου, που τις τελείωσε δουλεύοντας όλη μέρα εμποροϋπάλληλος στα καταστήματα Κουτσογιάννη.
Στην ΑΣΟΕΕ δίνει εξετάσεις το 1960 και μπαίνει με υποτροφία του Υπουργείου Εργασίας. Άριστος και εκεί φοιτητής ετοιμαζόταν εφέτος να δώσει πτυχιακές εξετάσεις. Όμως τα κλομπς του Μητσοτάκη και οι βόμβες “Made in USA” δεν τον άφησαν…
ο
Συνειδητός αγωνιστής ο Σωτήρης μπήκε από νωρίς και αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές του οργανωμένου αριστερού κινήματος. Ανήκε στη Νεολαία της ΕΔΑ από το 1959. Κατά διαστήματα διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης της ΑΣΟΕΕ και μέλος του Γραφείου της Σπουδάζουσας.
Στην οργάνωση έδωσε πάντα τον καλύτερο εαυτό του. Σ’ αυτήν έβλεπε τον μοχλό για την πραγματοποίηση των ονείρων του για την Ελλάδα μας και τον λαό μας.
Στην πρώτη γραμμή της μάχης βρέθηκε πάντα, και στους αγώνες του “1-1-4” και στους αγώνες του 15%. Στο μοίρασμα προκηρύξεων και στις εκλογικές μάχες.
Πολλές φορές τον επισκέφθηκαν “άγνωστοι” αλλά και “εν στολή” στο σπίτι. Πολλές φορές βρέθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Και ο κ. Τούμπας ανακοίνωσε ότι είχε φάκελλο “κομμουνιστού β’”.
Όταν η Κίνηση “Γρηγόρης Λαμπράκης” και η Ν. ΕΔΑ συγχωνεύθηκαν στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη ο Σωτήρης απετέλεσε ένα από τα βασικά στελέχη της Οργάνωσης – Μέλος του Γραφείου της Σπουδαστικής Οργάνωσης.
Εκλεγμένος αντιπρόσωπος στο Α’ Συνέδριο της ΔΝΛ δίνει όλη την πείρα του, βοηθάει με τον προβληματισμό του στην οικοδόμηση της πρωτοπόρας Οργάνωσης της Ελληνικής Νεολαίας.
o
Δεν ήταν τέλειος αγωνιστής, έλεγε, ήθελε και αγωνιζότανε να γίνει. Το καλοκαίρι δούλευε στην οικδομή… Δεν ήταν τέλειος, ήταν όμως αληθινός αγωνιστής.
Τα γόνατά μας λύγισαν όταν μάθαμε τη δολοφονία. Τα μάτια δάκρυσαν. Όχι όμως για πολύ. Ο Σωτήρης ήταν μαχητής. Τα δόντια σφίχτηκαν πάλι και αντήχησε πολύβουο, “ο Σωτήρης ζει”.
ΖΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. Στους διαδρόμους της Λέσχης μας. Στο προαύλιο της Σχολής του, στο πεζοδρόμιο, στη γωνία Σταδίου και Εδουάρδου Λω. Αγωνίζεται μαζί μας”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
