Σημαντική, ποτέ αδιάφορη, η διαπραγμάτευση σειράς όλης ζητημάτων που απασχόλησαν, αλλά και συνεχίζουν να απασχολούν τον άνθρωπο, τους ανθρώπους συνολικότερα, από τον Άγγελο Τερζάκη – από γραφτό του περιλαμβανόμενο στο βιβλίο του “Προσανατολισμός στον Αιώνα” (Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1963), που πιο πριν είχε δει το φως της δημοσιότητας στην εφημερίδα “Το Βήμα”, αποσπώ όσα κάτω από τον σημερινό τίτλο καταχωρώ στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”
“… Δεν το ξέρω καθόλου ποιες θα είναι οι συνέπειες για το γενικό κλίμα του Πλανήτη μας όταν θα έχει αποψιλωθή όλη σχεδόν η επιφάνειά του, όταν θα έχουν γίνει χωράφια οι ζούγκλες που απομένουν και -πολύ χειρότερο- οικόπεδα, συνοικισμοί.
Βλέπω τι γίνεται, σε μικρογραφία, με το Λεκανοπέδιο της Αττικής. Όταν η Αθήνα τελείωνε στου Θων (στους Αμπελοκήπους) κι από κει και πέρα άρχιζαν λιοστάσια και πευκιάδες, όταν οι δρόμοι της ανέπνεαν γιατί το φάρδος τους ήταν ανάλογο με το ύψος των διώροφων σπιτιών της, το κλίμα της, ο αέρας της, ήταν πολύ καλλίτερα από σήμερα. Μπορούσες τότε να ζήσεις σ’ ένα ισόγειο ακόμα και το καλοκαίρι, στα κυνικά καύματα με τους σαράντα τους βαθμούς. Για ρωτήστε τι γίνεται σήμερα. Κι αυτό χωρίς να προσθέσετε τα καυσαέρια, τα πυρωμένα χνώτα της μπενζίνας, την αφηνιασμένη κίνηση, τα ντουβάρια που απορροφούν ζέστη και την ακτινοβολούν. Όσο πληθαίνουν τα κτίρια, όσο απλώνεται η Πολιτεία και κατατρώγει την εξοχή, και απωθεί την φυσική βλάστηση, τόσο πιο πολύ υπονομεύεται η υγεία των κατοίκων. Είναι ανάγκη να γίνει νοητό κάποτε πως ένας γεωγραφικός χώρος έχει και μιαν ωρισμένη χωρητικότητα ζωής. Δεν είναι απεριόριστος σε δυνατότητες φιλοξενίας.
Το ίδιο, υπό κλίμακα, ισχύει και για ολόκληρο τον Πλανήτη.
Απώτερα, θα πει κανένας, όλ’ αυτά. Όχι και τόσο. Έχουμε εμπλακεί σε μια γεωμετρική πρόοδο που είναι ο ρυθμός, η μοίρα του πολιτισμού μας. …”
Κώστας Π. Παντελόγλου
