Είχε προηγηθεί η τοποθέτηση του εκπροσώπου του ΚΚΕ στο Συνέδριο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στις 27 Μαΐου 1947 κατά την οποία “… το υπέρτατο συμφέρον της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας φέρνει προς τη δημιουργία λεύτερης Ελλάδας με δική της κυβέρνηση…”, όταν το θέμα ήλθε και στην Κεντρική Επιτροπή του Πολιτικού Συνασπισμού του ΕΑΜ στις 8 Ιουλίου 1947.
“Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΚΕ) εκπροσωπούσαν οι ηγέτες του ο γιατρός Γιάννης Πασαλίδης και ο δικηγόρος Σταύρος Ηλιόπουλος”, γράφει ο Γ.Α. Λεονταρίτης, σε σχετικό κείμενό του, (βλ. περιοδικό Αντί, τεύχος 699, 12 Νοεμβρίου 1999, σελ. 42-44). Και συνεχίζει: “(Ο Σταύρος Ηλιόπουλος) έγραφε πολλά χρόνια αργότερα για την κρίσιμη σύσκεψη: “Μετείχα μαζί με τον Πασαλίδη εκ μέρους του ΣΚΕ στην ιστορική εκείνη συνεδρίαση και έζησα τη δραματική προσπάθεια του Πασαλίδη να πείσει για τις ολέθριες συνέπειες μιας αυτόβουλης εγκατάλειψης της νομιμότητας, έστω και κάτω από την ωμή βία του Κράτους της Δεξιάς και των ενόπλων συμμοριών των Σούρληδων κλπ. Υπέδειξε την πλάνη τους, αν νομίζουν ότι η Σοβιετική Ένωση θα διακινδύνευε ένα γενικότερο πόλεμο για να δώσει βοήθεια σε μια εμφύλια σύγκρουση. Ο Πασαλίδης επικαλέσθηκε τη στάση της ΕΣΣΔ απέναντι στους Κινέζους κομμουνιστές, που ενώ είχαν ευρύτατες εδαφικές εκτάσεις, η Σοβιετική Ένωση εξακολουθούσε να αναγνωρίζειμόνο τον Τσαγκ Γκάι Σεκ. Ρώτησε χαρακτηριστικά: “Πού θα την κάμετε αυτή την κυβέρνηση; Θα πετά από κλαρί σε κλαρί;”. Δεν τον άκουσαν και οδήγησαν το προοδευτικό κίνημα της Ελλάδας σε μια στρατιωτική ήττα, με όλες τις γνωστές συνέπειες που ακολούθησαν…”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
